Het was een heel kort nachtje voor ons want om 05.00 uur was het verzamelen op vliegveld Zestienhoven. Inchecken had Lidia thuis al gedaan dus hoefden wij alleen onze bagage af te leveren om daarna aan de koffie te gaan.
De vliegreis verliep voorspoedig. De ellende begon daarna. Eerst duurde het heel lang voordat onze bagage kwam. Daarna twee uur in de rij gestaan om onze auto op te halen. De mensen achter de balie hadden per auto ruim 10 minuten nodig. Als er dan zo’n 50 wachtenden zijn en wisselend 2, 3 of 4 mensen achter de balie zitten te helpen kun je uitrekenen hoe lang de laatste in de rij nog moet wachten. Enfin, kwart voor tien geland en om 12.00 uur hadden we de autosleutels. Een gelukje was dan weer dat niet de Ford Ka en de Peugeot 307 klaar stonden maar twee Fords Focus. Heel wat rianter.
Daarna 3 uur onderweg (inclusief koffie) naar de appartementen. Vooraf hadden wij ons hier niets van voorgesteld. Ze werden aangeboden als een kamer appartement waarin je met zijn drieën zou kunnen verblijven. Groot was dus onze verrassing toen wij een prachtig complex aantroffen met voor ons een ruim driekamer appartement met vier bedden. De badkamer bevat zelfs een douche en een bad. Daarbij nog een heel ruim balkon dat uitziet op het zwembad zodat wij toch een beetje een Mallorcagevoel kregen.
We hebben eerst koffie gedronken en daarna ons omgekleed om naar het zwembad, behorende bij de appartementen, gegaan. Daar hebben wij rompspanningsoefeningen gedaan dmv achteruit zwemmen. Lidia kan dat als enige ook vlinderend. Daarna nog even de ligstoelen gebruikt om onze kleur wat bij te werken en daarna aan tafel, ook buiten, om te eten. Vervolgens werd deze avond afgesloten op ons eigen terras met een kop koffie en het in ontvangstnemen van de creatieve cadeaus van Henriette en Anders. Voor ons allemaal een handdoek met een bijpassende tekening erop gemaakt. (de verf geeft niet af volgens Henriette).
En nu is het half negen en zijn wij allemaal heel erg moe en gaan dus naar bed.
Maandag 14 september
Rond half tien was iedereen wakker. Na het ontbijt dan naar Cadiz voor de accreditatie. Maar ja, hoe heette dat zwembad ook al weer en waar lag het? Ach ja, we gingen toch voor ons plezier hierheen? Enfin, even het appartementencomplex rondgewandeld en ja hoor, om een balkon troffen we Eveline die al was geweest en ons van de route en nog wat informatie over parkeren voorzag. Het zwembad ligt gelijk aan de weg als je Cadiz binnenkomt en is dus makkelijk te vinden. De accreditatie ging ook heel vlug. Daarna splitsten wij ons over twee rijen, een voor een kaartje voor de parkeergarage en de ander voor een kluisje in het zwembad. Daarna alvast de winkeltjes bekeken en geoefend in het doen van aankopen. In dit geval deden wij dat met de aanschaf van leuke badmutsen. Het grotere werk komt wel in de rest van de week.
Het zwembad lijkt qua bodem een beetje op Amersfoort, maar dan een schone uitvoering. We voelen ons hier direct thuis. Lidia en Françoise hebben bij de rugslag zelfs een oranje baan waarop zij zich kunnen concentreren. Tegenover het zwembad is het strand, dus als we niet hoeven te zwemmen kunnen we ons daar terugtrekken.
Na het zwemmen gekeken waar de parkeergarage lag. Edwin helemaal in zijn nopjes met al die Spaanse chauffeurs om hem heen. Hij schoot van links naar rechts maar deed toch nog maar een rondje rotonde extra toen de chauffeur rechts van ons rechtdoor wilde en wij van de rotonde af. Françoise merkte op dat ze hier alleen maar botsautootjes verkopen.
Voor de weg van het zwembad terug naar huis hebben we even (nou ja even?) geprobeerd of een alternatieve route soms sneller zou zijn. Nee dus. Wel bleek achteraf dat het moment dat wij terug gingen naar de snelweg wij eigenlijk beter door hadden kunnen rijden omdat we toen nog maar 1.5 km van ons appartement af waren.
Verder niets bijzonders te vermelden behalve dat Loekie probeerde Françoise in de achterbak te krijgen door de klep iets te vroeg te laten zakken en vervolgens in het appartement toch weer de stevigheid van de glazen deur naar het terras wilde testen. Zowel deur als neus hebben het dit keer overleefd, maar in dit opzicht komt de vorm er weer aan.
Terwijl de rest zich bekommert om de boodschappen bewaken Françoise en Loekie onze appartementen en dat blijkt ook nodig te zijn. In het appartement van Françoise kwam een man binnen lopen met de mededeling dat hij hier thuis hoorde. Waarschijnlijk vergiste hij zich in de verdieping. Dat overkomt masters ook wel eens, zie verslag van de seniorengames.
En dan is het al weer avond. In twee huizen gekookt. In het ene de macaroni in het andere alles wat daarin moet. Daarbij ook twee afwasmachines aan het werk gezet. Dat is dan toch weer erg makkelijk als je met zijn vijven in twee appartementen zit.
Ook even besproken hoe laat iedereen op moet. We zwemmen natuurlijk niet allemaal tegelijk en sommigen (Petra en Loekie) hoeven morgen nog helemaal niet te zwemmen, maar willen natuurlijk wel supporteren. Afgesproken dat de eerste ploeg vertrekt om kwart over zeven, de tweede ploeg rond 09.00 uur. Dat is erg vroeg en vandaar dat we het ook vanavond niet te laat maken.
Dinsdag 15 september
Vandaag komen Françoise, Lidia en Edwin in actie. We splitsen ons dus op. Lidia, Françoise met supporter Loekie in de eerste auto die om kwart voor zeven vertrok en Edwin met supporter Petra in de tweede auto om 09.00 uur. Zij konden nog even uitslapen.
Voor dit toernooi is er een parkeergarage op een kilometer afstand van het zwembad vrijgemaakt voor de zwemmers. Voor 30 euro kun je een week over een vaste parkeerplaats beschikken. Gisteren stond er echter een auto op een van onze twee plaatsen en vanmorgen stond die er nog. Wij dus naar de informatie om dit te vertellen. Wat bleek, niet deze auto stond verkeerd maar wij. Wij zien de nummers 106 en 107 als 6 en 7 op de eerste verdieping. Dat was fout gedacht. Achteraf bleek dat op de kaart wel degelijk stond 3e verdieping. Na het zwemmen dus vlug onze auto’s verplaatst
Deze eerste wedstrijddag werd er al direct goed gezwommen.
Françoise zwom met een verbetering van haar inschrijftijd van 6sec van de 17e naar de 12e plaats. Lidia dacht dat wil ik ook en zwom 3 sec van haar tijd af en ging hiermee van de 9e naar de 5e plaats. (elke slag haalde ze iemand in) En Edwin maakte er echt een happening van door vanaf het begin er geen misverstand over te laten bestaan wie deze race zou winnen. Hij werd eerste.
We gingen dus in een zeer goede bui naar het strand waar de organisatie twee tenten had neergezet voor de deelnemers en naar wij dachten ook een aantal ligstoelen. We vonden 5 stoelen bij elkaar. Petra nam het initiatief om de zee in te gaan maar bleef bij de branding steken. Loekie, Françoise en Lidia gingen verder en hebben met behulp van de golven een stroomlijntraining gedaan.
Terug op het strand en comfortabel liggend op de ligstoelen hebben wij, omdat er wat afgelachen werd, tevens onze buikspieren getraind.
Net toen wij opgestaan waren om richting prijsuitreiking te gaan kwam er iemand langs om de huur voor de stoelen op te halen. Hebben wij toch fijn 5x 5 euro uitgespaard door de gouden medaille van Ed.
Eerst nog even koffie gedronken en dan weer op weg naar ons appartement. Daar wat gegeten alvorens te beginnen met de synchroontraining. Edwin en Loekie hebben al een leuk duet samengesteld op de wijs van Oud-Nederlandse liedjes en Françoise en Lidia blijken vlotte leerlingen. Deze EMK is nog wat te vroeg maar op het WMK volgend jaar in Zweden doen ze zeker mee om de medailles.
Tot nu toe eten wij nog steeds thuis, heel lekker en heel gezond. Wel zijn wij dan vreselijk melig. De een nog erger dan de ander.Tijdens de koffie zakt dat gelukkig weer, maar onze lachspieren verrichten deze dagen overwerk.
Woensdag 16 september
Een bronzen dag met een goud randje. Maar wij beginnen bij het begin en dat was weer heel vroeg. Jullie reporter hoefde eigenlijk niet zo vroeg haar bed uit, maar ja de scoops hè. Daar wil je toch bovenop zitten, dus toen de wekker ging om kwart voor zes vrolijk uit bed gestapt.
De eerste auto vertrok om kwart voor zeven met Edwin, Lidia en Loekie, de tweede met Petra en Françoise twee uur later.
Edwin mocht weer het spits afbijten en deed dat met de 200 meter vrije slag. Hij stond als tweede geklasseerd en hoewel hij erg hard zwom, zwommen er twee nog harder dus de eerste bronzen medaille was binnen. Edwin zwom zoals hij altijd zwemt, met mooie lange slagen. Zelf vond hij dat op de laatste baan de slag te kort werd, maar wij, trainers met toch ook de nodige technische kennis in huis hebben dat niet opgemerkt, sterker, wij vonden dat hij zo mooi lang bleef zwemmen. Maar misschien kwam dat wel omdat zijn tegenstanders dat minder deden.
Daarna kwam Petra aan de start. Stond als 11e geklasseerd en zwom in de voorlaatste serie van haar leeftijdsgroep. Na 50 meter keerde zij als derde, naar het 100 meter keerpunt ging zij iedereen voorbij en dat bleef zo tot aan de finish. Daar tikte zij ook als eerste aan. In de serie na haar waren er vier sneller zodat zij opklom naar de 5e plaats in een tijd die niemand voor mogelijk had gehouden op dit moment.
Lidia kwam hierna. Ook zij dacht dat ze de laatste baan lag te “harken”, maar ook dat was niet waar. Ze zwom ze wel een hele goede tijd en dat is toch ook wat waard. En als 10e geplaatst zwom ze mooi naar een 6e plaats.
Daarna de 50 school. .
Hier was Loekie de eerste die aan de start kwam. Kwam zij eerst nog naar dit toernooi om haar tijden te verbeteren, naar mate het seizoen vorderde werd het doel verlegd naar het zwemmen binnen de limiet, zodat ze wel in de uitslagen zou komen. Het echte wedstrijdgevoel, laat staan een EMK-gevoel, was er dan ook niet. School- en rugslag zijn ook niet echt haar slagen. Desondanks, had ze er wel zin in en met goed gevolg. Na een lekker lopende 50 meter tikte zij 1,5 sec sneller aan dat haar inschrijftijd, waarmee ze in de eindrangschikking ook nog drie plaatsen opschoof.Ook Françoise bleef niet achter. Hoewel zij na 50 meter pas op stoom begint te komen presteerde ook zij het om onder haar inschrijftijd te blijven en ging daarmee van de 17e plaats naar de 13e plaats
En alsof dit niet succes genoeg was zorgden Edwin en Lidia nog voor verrassende tijden op de 100 vlinder. Edwin had ingeschreven met 1.01, een 25-meter tijd. Die tijd in een 50 meter bad zwemmen op dit moment leek ons wat te optimistisch. In een spannende race zwom hij echter naar de derde plaats in 1.00.64. Met recht een bronzen medaille met een gouden randje. (De bronzen medailles zijn trouwens ook mooier dan de gouden).
Lidia hoopte vooraf op een tijd rond de 1.15/16 en ergens in haar achterhoofd eigenlijk op een 1.14.+ Zij zwom vanaf baan 2 in haar serie naar de eerste plaats in een tijd van 1.12.08. (meer dan 5 sec onder haar inschrijftijd). Daarmee klom ze in de rangschikking van de 15e naar de 7e plaats.
Tot nu toe verloopt het toernooi voor ons dus erg goed, wat maar weer bewijst hoe belangrijk het is om technisch goed te blijven zwemmen.
Wat ons opvalt aan Edwin is dat hij op het moment dat iedereen al nagelbijtend van de spanning in de oproepruimte staat hij nog rustig gaat inzwemmen, 20 min voordat hij aan de start moet verschijnen. En iedere keer zien wij Edwin, gewoon op tijd, aan de start verschijnen.
Vanaf het zwembad rechtstreeks naar de supermarkt waar Ed zijn blik doperwtjes in het mandje mocht gooien. Krijgt hij thuis nooit omdat Henriette er niet van houdt.
Op dit moment zitten Lidia en ik op het terras en hebben zo een mooie blik op het gezellige ronde zwembad met daar omheen ligstoelen met toeristen in sexy bikini’s.Lidia merkt op dat de toeristen niet weten wat hen overkomt als daar opeens een horde zwemmers met brilletjes hun futuristische badkleding in het zwembad uitproberen en baantjes gaan trekken.Is ook wel een komisch gezicht in zo’n rond zwembad met hier en daar een fontein.
Daarnaast hebben wij ook de nodige zorgen.
Allereerst ons kluisje in het zwembad. Met het kluisje is niets aan de hand. Wel met het slot. Per keer moet er meer kracht aangewend worden om dat slot open te krijgen. Ik heb daar een Spaanse meneer van de organisatie bijgehaald die wel even zou laten zien dat ik het verkeerd deed. (Je moet namelijk eerst een euro in het gleufje gooien, dat dan naar beneden valt zodat je het de volgende keer weer kunt gebruiken). Mooi dat hij de sleutel er ook niet uitkreeg. Uiteindelijk ontdekte hij een trucje waardoor het wel ging. Na enig oefenen krijg ik de sleutel er nu ook uit. Hopelijk lukt dat morgen weer.
Dan het tweede probleem. De auto. Toen Françoise en Loekie dinsdagmorgen naar het zwembad reden gaf de auto de melding dat de temperatuur te hoog was. Persoonlijk waren wij dit niet met de auto eens want wij vonden het heerlijk weer. Toen de auto deze melding steeds bleef geven hadden wij door dat de temperatuur van de koelvloeistof waarschijnlijk te hoog was en begon bij ons ook de stoom uit de oren te komen. Wij moesten namelijk wel op tijd in het zwembad zijn. Gelukkig hield de auto het tot de parkeerplaats in de parkeergarage. ’s Middags koelwaterpeil gecontroleerd. Dat was beneden peil, nl. onder het minimum. Eerst even het peil in de andere auto gecontroleerd maar dat was wel op peil, dus er klopte iets niet. Vervolgens zagen wij een plasje water onder de auto, waarop Françoise belde met het verhuurbedrijf. Die adviseerde Françoise om het koelwater bij te vullen en de rekening aan hen te geven. Edwin en Petra zijn met de goede auto een emmer koelvloeistof gaan halen die geheel leeg gekiept werd in het reservoir. Bij aankomst bij het appartement bleek dat het reservoir weer onder het minimum zat en de rest van de vloeistof weer op het beton verspreid lag. Françoise belde gelijk weer naar het verhuurbedrijf. Die adviseerde om te wachten tot de volgende ochtend half tien tot het dichtstbijzijnde verhuurbedrijf open ging, wat voor ons geen optie was want wij moesten uiterlijk 09.00 uur weg. Wij deden namelijk aan wedstrijden mee. Optie 2 was dat de auto weggesleept zou worden en wij mochten dan met een taxi naar het dichtstbijzijnde vliegveld wat maar anderhalf uur afstand lag. Werd dus ook afgeslagen. En toen kwam optie 3. Koelvloeistof bijvullen, extra tankje mee voor onderweg als de auto weer dorst kreeg en op het moment dat hij weer leeg zou raken opnieuw bellen. Onderweg nog een keer bijgevuld en thuisgekomen liep hij weer leeg, dus direct gebeld. De auto mocht omgeruild worden. Het verhuurbedrijf kwam voorrijden met een Peugeot 307 cc (cabriolet). Helaas daar mochten Françoise en Petra alleen maar achteraan rijden naar het eerder genoemde dichtstbijzijnde verhuurbedrijf en daar werd onze Ford Focus ingeruild voor een Toyota Yaris. Ook dit probleem opgelost.
De vertrektijden voor morgen worden weer vastgesteld. Françoise en Loekie gaan om 8.30 uur ontbijten (dat wordt dus uitslapen) en vertrekken om 09.00 uur. De rest heeft vrij en blijft nog langer op bed liggen. Zij hoeven pas om 11.30 uur in het zwembad te zijn om op tijd te zijn om eerst Loekie en 40 minuten later Françoise aan te moedigen op de 100 school.
Donderdag 17 september
De reporter van afgelopen dagen is eventjes moe, dus neemt haar collega-reporter die een vrije dag had haar rol even over.
Vandaag begon rustig, geen wekkers om kwart over zes, maar pas zo rond half negen. Petra, Edwin en Lidia hadden vandaag een vrije dag. Françoise en Loekie zwommen de 100 m schoolslag zo tegen een uur of twaalf.
Loekie was erg benieuwd hoe de dubbele afstand zou gaan, na haar goede race van gisteren. Zou ze genoeg inhoud hebben voor de dubbele afstand? Was haar ‘onmogelijke’ inschrijftijd ook mogelijk op de 100 meter. Ja, dus. Met een goed opgebouwde race zwom ze zelfs een seconde sneller!
Ruim een half uur later was Françoise aan de beurt. Naast haar zwom nog een Nederlandse, Annette Wijnja. Het werd ook daardoor nog een onderlinge strijd. Op 50m lag Annette iets voor, maar Françoise laat zich niet zo maar verslaan, dus op karakter ging ze er voorbij. Dat leverde verder een mooie eindtijd op en een plek in de top 10.
Daarna was het tijd voor een vrije middag! Eerst naar het strand. Petra stuurde een SMS naar huis dat het nog steeds regende en begon haar kleur bij te werken. Françoise en Lidia wilden meteen in de zee spelen. Er waren weer veel golven, dus dat was genieten.
Loekie sloot zich al snel bij hen aan. De cameraploeg bleef nog even op de kant. Op het strand maakte Frans een haai die achterna werd gezeten door een schildpad en toen was het tijd voor een tweede ronde golven. Ook Edwin probeerde of hij sneller kon zwemmen dan de golven en Petra’s grote teen vond de zee wel ok, maar de rest van haar lijf werd niet verleid tot een duik in de golven.
Na een dik uur strand was het wel mooi geweest. Onder de douches in het zwembad werd het zeewier dat zich onder badpak en bikini had verzameld weer weggewassen en zo konden we schoon en fris de bus in.
We gingen ook nog de toerist spelen, oftewel Cadiz verkennen. Smalle straatjes, mooie gebouwen…maar dichte winkels. Dat doen ze in zuid Spanje: tussen 14.00 en 17.30 is alles dicht! Dus maar een terras opgezocht voor een cappuccino en een lekker broodje. Een kaart kopen lukte nog wel, evenals een enkel souvenir. Na een tijdje kwamen we vanzelf weer bij de zee…dat heb je in een stad die op een schiereiland ligt. Nu vanaf grotere hoogte gekeken naar die mooie blauwe zee die tegen de rotsen sloeg.
Daarna met eerst de bus en daarna de auto weer terug naar Sancti Petri voor een bord pasta.
Vrijdagmorgen 18 september 8.45 uur
Mijn huisgenoten zijn om 6.30 richting zwembad vertrokken. Ik ben nog even blijven liggen, hoewel het kriebelde om achter ze aan te gaan. Maar als je zelf pas om 16.00 uur het water in moet is dat niet verstandig… Nog even geslapen, gedroomd van een onverwachte derde plaats (tja, je hebt soms mooie dromen) en nadat het alarm van een verkeerd geparkeerde duitster voor de zesde keer afging in actie gekomen.
Volgens mij is er nog niet zoveel gezegd over de ‘pakken’. Aangezien dat bij de WK in Rome het hoofdnieuws was, misschien niet verkeerd om er hier in ieder geval ook wat van te zeggen. Jaked, ja, LZR racer ook. Maar niet lang iedereen, hoewel de meeste deelnemers wel graag hun benen bedekken. In de snelste series zie je ze meer dan in de langzamere. Ook is zichtbaar dat de mens in het pak uiteindelijk de prestatie moet verrichten.
Ogenblikje, daar was een SMS. Edwin heeft al gezwommen, de 200 rug en ja in een Jaked, maar hij weet ook hoe je in zo’n pak moet zwemmen. Hoewel ik helaas deze race geen toeschouwer ben kan ik het bijna voor me zien: mooie lange krachtige slagen, hoge ligging, goed roterend en een lange en sterke onderwaterfase. Dat moet ook wel, want ik kreeg een tijd van 2.20.19 door. Een eerste plaats in een EMR!!! En dat dan ook nog eens ’s morgens heel vroeg en zonder bidon, want die staat hier nog op het aanrecht. Ik ben benieuwd hoe Loekie het straks gaat doen.
Kom ik meteen weer op de pakken. Binnen ons ploegje zwemt Edwin dus in een Jaked, behalve de 200 vrij, die was in een Speedo pro, want later op de dag moest hij toen 100 vlinder. Loekie heeft ook een pro gekregen, maar zwemt daar niet in omdat ze vooral wil weten hoe het gaat met de mens in het pak. De school zwom ze dus in pakken die volgend jaar ook nog mogen en dat deed ze dus prima. Vandaag gaat ‘Annabel’ volgens mij het water in: dat is net zo’n een maar dan met lange pijpen en ooit op hoog niveau ingewerkt door de naamgever van dit zwempak.
Omdat Loekie die pro niet aandoet is die aan haar kamergenoot uitgeleend, naar mij dus. Ik zwom de 200 wissel in de oudste versie haaienpak die me nog steeds erg goed bevalt, de 200 vrij in een Nike pak en de 100 vlinder in de pro van Loekie. Omdat die afstand een wel erg leuke tijd opleverde, mag dat pak vandaag weer in mijn tas voor de 100 vrij. Petra leende een LZR racer, zwom daarmee super op de 200 vrij, zodat die nog twee keer in de herhaling mag. Vandaag met de 100 vrij wordt het de pro, omdat de 400 meter vrij, waar ze LZR aandoet later op de dag is. Françoise tenslotte zwom de 200 wissel in een geleende blue seventy, de 50 en 100 school in een ‘haai’ die ze volgend jaar ook nog aan mag. Morgen op de 200 school zal ze zich in een Adidas, zo’n ‘snelle’, worstelen. We doen dus ook wel een beetje mee met het circus, nu het nog mag. Maar zijn ook niet bang voor volgend jaar, met onze ligging zit het eigenlijk wel goed.
O ja, 100 meter verder op het strand, zie je dat de meeste masters al goed voorbereid zijn op heel wat minder stof… maar of we die kledingstukken volgend jaar op de startblokken zien, liever niet.
Inmiddels is het twee uur later. Ontbijtje gehad met Françoise en Petra. Weer bericht gehad uit Cadiz. Ook Loekie wist wel raad met de 200 rug en meldde ons heel heel heel blij te zijn met haar 4.28.50. ruim sneller dan in Terneuzen, vorige week bij de senior games.
Het weerbericht: niet alleen Françoise heeft een dagje vrij genomen, ook het zonnetje. Wolken en af en toe een druppel water van boven voorkomen dat we onverstandige maar wel leuke dingen gaan doen op het strand. Morgen vast weer goed weer?!
Zo nu neemt de andere reporter het weer over… ga zelf ‘zo’ naar het bad.
Vrijdagavond 18 september
De andere reporter is nu net thuis en gaat zo naar bed, maar wil dit verslag nog wel even afmaken. Het was een opwindend dagje. Eerst Edwin met zijn EMR, de voorbeschouwing die mijn collega hierboven gaf klopte helemaal. Hoef ik niets meer aan toe te voegen. Behalve misschien dat Edwin van zijn buurman in het water moest horen dat hij een EMR gezwommen had. Edwin had alleen gezien dat het een hele goede tijd was.
In samenwerking gaan nu beide reporters verder…
In de middag zwommen Petra en Lidia de 100 m vrije slag. Petra ging sneller dan gedacht en klom 10 plaatsen in het klassement: ze stond 17e en werd 7e met 1.04.50. Ze geniet van haar races en heeft minder last van de spanning waardoor ze zichzelf regelmatig verrast met mooie tijden.
Vermeldenswaard is ook de race van Lidia. Ze had gedroomd van een derde plaats. Zou dat bij een droom blijven? Ze ging er vanuit van wel: ze stond 10e geplaatst. Maar bij de voorstart bleven de stoeltjes van baan 5 en 6 (nrs 2 en 4 van de plaatsingslijst) leeg en bedacht ze zelf dat je dromen wel eens uit konden komen. Knallen dus! Het werd een hele spannende race. Ze lag op een derde bijna tweede plaats. Zou ze als derde of als tweede aantikken. Het werd tweede. Lidia heel blij, wij heel blij. Komen de uitslagen eraan en wat blijkt. Lidia is eerste. Degene die als eerste aantikte had een valse start en dus een dis. Sneu voor deze Hongaarse, maar ja, op dit niveau moet je beter weten. Ik hoef niet te beschrijven hoe Lidia naar het erepodium ging. Dansend.
Daarna Petra op de 400 meter. Ze ging voortvarend van start en kon mooi mee zwemmen met degene naast haar. In de tweede helft van de race moest er een stapje terug worden gedaan, na het hoge aanvangstempo, maar ze kon daarna weer in een constant tempo door. Haar 5.08 was goed voor een 5e plaats, dus weer een diploma!
Alle recordhouders (EMR en WMR) werden vandaag ook gehuldigd. Dus mocht ook Edwin op het podium komen en aan de bel trekken. Hij kreeg een groot applaus en een medaille met zijn naam, tijd, afstand en leeftijdsgroep van zijn EMR. Zo leverde de 200 rug hem 2 medailles op. Erg leuk dat ze dat doen, en zo’n speciale prestatie nog wat extra aandacht geven.
Al met al was het een lange dag. Françoise en Edwin vertrokken tegen zessen uit het bad. Loekie, Petra en Lidia zelfs pas tegen negenen. Maar wel een hele mooie (zelfs het weer… de zon scheen gewoon in Cadiz! En dat na een weeralarm).
Terwijl de rest al lekker ligt te slapen kruipt de laatste reporter nu ook het bed in… morgen 6 uur moeten we er weer uit. Nog 1 dag te gaan…
Zaterdagmorgen 19 september 05.35 uur‘s Morgen om zes uur gaat de wekker en Lidia en Loekie zijn op. Bij de buren is het nog akelig rustig dus maakt Lidia Françoise wakker die nog in bed ligt. Frans komt met de mededeling dat het op de tv nog maar 10 voor half zes is. Gecontroleerd met wekker, die stond echt op dat moment echt op 10 voor half zeven.De gsm en de computer gaven echter Frans gelijk. Fijn zo’n satellietwekker, die altijd vanzelf gelijk loopt. We hebben dus tijd genoeg om nog een stukje te schrijven voordat wij naar het zwembad gaan.
Loekie ging lag al in de 2e serie voor de 200 school. Een opvulserie met jongeren en ouderen. Vanuit baan 7 tikte ze als eerste aan, ook wel eens leuk voor de verandering. Met de tijd even boven haar inschrijftijd was zij tevreden. In de rangschikking vier plaats gestegen.
Daarna was Françoise aan de beurt. De eerste drie banen lagen de 3e t/m 9e plaats dicht bij elkaar en kon het alle kanten op. De laatste baan bleek toch een beetje conditiegebrek waardoor ze het diploma op een paar honderdsten miste.
Lidia stond toen al klaar bij de start, want ook zij waagde zich op de 200 school. Een favoriete afstand van lang geleden en omdat ze geen 200 vlinder aandurfde met haar schouder weer terug van weg geweest. Bij de NMK had ze de afstand al weer eens geprobeerd en hem EMK waardig geacht. Het ging nu ook prima: zelfs ruim zes seconden sneller dan haar inschrijftijd.
Het duurde nog anderhalf uur voordat Edwin ook de 200 school ging zwemmen. Hij stond als vierde geklasseerd. Edwin zwom weer met een mooie techniek, maar net als bij zijn ploeggenotes ging de laatste baan moeilijker. Toch wist hij zijn derde plaats vast te houden, zodat hij nu op alle afstanden een medaille heeft.
Even koffie gaan drinken en wat cadeautjes voor kinderen thuis gekocht Françoise kocht kleine vormpjes om op het strand mee te spelen. We hadden wel een grote vorm, daar hadden we in gezwommen, maar die was nog nodig voor Loekie die straks nog de 100meter rug moest. Bij de kassa vroeg men of het voor haar kinderen was. Nee, zei Françoise voor ons zelf om mee te spelen. Aan de kleding van ons was wel te zien dat wij uit het zwembad kwamen (wat er tegenover lag) waarop de verkoper zei goed voor de stress. Dat beaamde Françoise en toen kreeg zij kinderkorting. In die winkel komen we dus nog een keer terug als er weer een EMK in Cadiz is.
Daarna weer vlug terug voor de medaille ceremonie van Edwin direct gevolgd door de 50vrij van Petra. Zij wilde ook vlug.. maar dat is met sprinten juist het lastige, want je moet en een hoge frequentie zwemmen en je slag afmaken. Het eerst lukte Petra erg goed, het tweede redelijk en zo haalde ze haar doel: onder de 30 seconden zwemmen.
Even over één konden we heerlijk naar het strand om te genieten van de zon en te spelen met de vormpjes. Loekie hoefde tenslotte pas om even voor vier te zwemmen (dacht zij). De wekker op de telefoon voor de zekerheid om kwart voor drie gezet dat mocht zij in de zon in slaap vallen ze op tijd wakker zou worden. Wat slecht denken jullie nu, in de zon liggen vlak voordat je zwemmen moet. Dat is niet zo. Loekie wilde milieuvriendelijk zwemmen, op zonne-energie. Van tevoren nog even door haar ploeggenotes overhoord: in welke baan moet je zwemmen, in welke serie. Ze wist het allemaal precies, dus ze vertrouwden erop dat het allemaal prima in orde kwam.
Loekie viel inderdaad in slaap, maar werd uit zichzelf om half drie wakker. Ach dacht ze, laat ik maar vast naar het zwembad gaan. In het zwembad direct naar de computers om te kijken of ze nog iets kon verzenden. Daar stond een grote rij, dus toch maar eerst Annabel aantrekken. Daarna rustig nog even een sms naar Henriette en toen wat Nederlanders opgezocht. Op dat moment zag zij op het TV scherm de 50 m vrije slag heren, maar wel heel veel vrouwen in de voorstartruimte. Het was op dat moment bij drieën. Gevraagd welke afstand opgeroepen werd, dat bleek de 100rug te zijn. De eerste serie was al binnen. Oeps… ze was dus maar net op tijd.
Snel een sms naar haar ploeggenoten die dachten dat het nog een uur zou duren voordat ze ging zwemmen. In een minuut waren die ingepakt en twee minuten later in het zwembad. Ruim op tijd voor de race, ja zij kunnen ook snel. Nog even de time tabel erbij gepakt: daar stond het dus gewoon in: rond 15.03 moet Loekie zwemmen. Dat klopte helemaal. Maar ja, we zullen de volgende keer alles even controleren.
Maar, verder helpt het wel. Lekker lachend de voorstart in, lachend naar de start, van schrik bijna willen duiken bij de rug. Vrolijk kapot gaan op het laatste stukje en een mooie eindtijd zwemmen. Zo werd het zwemtoernooi in stijl afgesloten en heeft ze ons weer een hoop typwerk bezorgd.
Zo waren we wel weer eerder terug op het strand. De schildpadjes, zeesterren en andere zandbeestjes waren verdwenen, maar ons plekje nog vrij. Toen de golven bijna over de handdoeken spoelden en de wolken voor de zon kwamen was het tijd voor koffie. Daarna terug naar ‘huis’, allemaal fris onder de douche, tassen alvast ingepakt en op voor de laatste avond.
Zondag 20 september
En nu ik dit schrijf zijn wij allemaal weer thuis.
Gisteravond zijn wij uit eten gegaan. Edwin, Petra en Lidia namen de veilige weg, gewoon kip. Françoise en Loekie gingen voor de paella. Onderweg naar huis terug nog een ijsje en terug in het hotel aan de sangria.
12.00 uur naar bed en ’s morgens om 05.00 uur weer de wekker. Kwart voor zes in de auto en rond acht uur op het vliegveld. Lange rijen hier zodat wij net met de laatste oproep bij de gate stonden. In het vliegtuig waren we wat rustiger dan op de heenweg. Slaap tekort? Aankomen op Zestienhoven is leuker dan op Schiphol. Vanuit het vliegveld zie je de familie buiten op het terras al staan en kan je naar elkaar zwaaien. De koffers komen wat vlugger en tijdens het (korte) wachten daarop heb je ook al contact met de familie door het grote glazen raam.
En dan is het weer voorbij. Ieder stapt in zijn eigen vervoermiddel. Tot morgen op de training.
