EMK Stockholm 2005

Ploeg Kees
Verslag Loekie
De voorbereidingen op het EMK zijn weer begonnen. Natuurlijk zijn we daar al twee jaar mee bezig. Onze trainingsschema’s zijn zo opgesteld dat wij op grote wedstrijden kunnen pieken. En pieken doen wij en pieken kennen wij en het hiervan afgeleide werkwoord piekeren ook.
Hoe combineer je training geven met zelf trainen?
Hoe combineer je werk en gezin met training geven en zelf trainen?
Hoe combineer je ziek zijn en blessures met trainen?
Dat wordt dus piekeren.
En als klap op de vuurpijl, net als je denkt de zomervakantie….. geen trainingen geven meer , nee nu zelf lekker aan de gang….. dan sluit het 50meter bad. Op zich om wel goede redenen en natuurlijk ook wel goed gepland, zo in de vakantie, maar niet voor ons. Een aantal van ons wilde juist die vakantie gebruiken om de puntjes op de i te zetten en een (kleiner) aantal wilde verloren trainingstijd juist in deze periode inhalen.

Gelukkig was er wel een alternatief in de vorm van het torenbad. Maar ja. Reken maar uit. Zet een aantal recreanten en een aantal dat wil trainen in een 50 meterbad met 8 banen gedurende 2 uur en zet dan diezelfde groep in een torenbad met 5 banen van 25 meter gedurende een uur. Wat krijg je dan? Juist, gebrek aan ruimte. En dan hebben wij het nog niet eens over de klok die het in het torenbad steeds laat afweten. Natuurlijk is het torenbad wel tweemaal zo diep als het 50 meterbad, maar we hebben de recreanten er nog niet toe kunnen zetten deze door ons niet gebruikte ruimte te benutten.

Wij vormen de groep van zwemmers met beperkingen of zo jullie willen de verrassingsploeg. Wie zijn die wij? Wel Henriëtte, Lidia en Loekie. “Zwemmers met een officieel niet in zeven weken in te halen trainingsachterstand, maar waarvan je nooit precies weet wat ze toch kunnen”. Wij bereiden ons in het geheim voor. In plaats van ’s avonds trainen wij tussen de middag. Om dat mogelijk te maken werd vooraf het clubhuis tot crèche ingericht met een campingbedje en speelgoed, werden twee stoeltjes geleend van de speelhoek in het zwembad en werd de ijskast volgestopt met broodjes, kaas, worst, drinken enz. Ook de zak met cappuccino (verhip, hoe schrijf je dit nu?) werd niet vergeten.
Heel belangrijk hierbij was (anders hadden we het trainen wel kunnen vergeten) dat wij de veelgevraagde Kees bereid hebben gevonden de leiding van de crèche op zich te nemen. En dat doet hij goed. Hij spreekt ook Fries wat voor onze allochtone Friezen ook prettig is. Komen Anders, Jorick en Tristan de auto uit en zien zij Kees, dan worden ouders vergeten.

Het probleem met de niet goed werkende klok werd door ons ook opgelost door de aanschaf van een grote keukenklok à € 1,85 bij Action, maar nog zonder actie, want er zat geen batterij in. Toen dus zelfs de klok van energie voorzien was kon er echt getraind worden…. Terwijl onze batterij tijdens de training langzaam opraakte, motiveerde de klok ons om er toch nog een keer tegenaan te gaan

Tijdens het trainen leggen wij soms meer meters per opdracht af door het gezigzag om recreanten en in totaal soms minder meters af dan het totale programma voorschreef om diezelfde reden. Wij trainen echter wel intensief. Deze vorm van trainen doet “de ploeg Kees”, zoals wij onze verrassingsploeg noemen goed. Na zeven trainingen bleken wij alledrie met sprongen vooruit te zijn gegaan. Wij rekenen natuurlijk op niets, maar wij hebben onszelf en anderen wel meer verrast, dus waarom nu niet?
.

Na het trainen zien wij elkaar in het clubhuis waar een gezellige lunch gehouden wordt. Daar blijven wij langer hangen dan wij gezwommen hebben om de verloren trainingstijd te compenseren en zo hoort het ook. Uiteraard zwemmen wij ook voor de gezelligheid.

Zaterdag 13 augustus hal station Amersfoort: Om 08.00 uur arriveren praktisch tegelijkertijd Françoise, Edwin en Henriëtte en Loekie en Willem. Tot onze grote verrassing zien wij ook Marja, die ons komt uitzwaaien. We hebben nog geprobeerd haar over te halen mee te gaan. Iedereen had nog wel een haaienpak en brilletje te leen, maar vergeefs.
Op naar perron 6, waar de trein uit Apeldoorn aankomt met daarin Lidia. Ploeg Amersfoort is nu compleet. Op naar Rotterdam waar Stefan en Yvonne en Petra met uitzwaaier Jacqueline zich bij ons voegen. Even gezamenlijk een kop cappuccino (ik weet nu hoe je het moet schrijven) en daarna door de douane.
In het vliegtuig eerst de gebruikelijke video hoe te handelen in geval van calamiteiten. Ook de demonstratie van het zwemvest mocht er boven water iets gebeuren. Maar daar hadden wij ons al goed op voorbereid. We hadden de haaienpakken, een zwembrilletje en de AZPC-badmuts in onze handbagage. Henriëtte merkte nog even op dat zij niets geregeld hadden voor Anders in geval dat..... en we hoopten dat AZPC wel iets geregeld had, want er zaten vier trainers in het vliegtuig. Maar zoals eigenlijk wel verwacht (anders waren wij niet ingestapt) landden we anderhalf uur later veilig op Airport Stockholm of eigenlijk Airport buiten Stockholm, want we zaten hierna nog ruim een uur in de bus naar Stockholm Station. Onderweg, langs de snelweg een grasheuvel gezien met ontzettend veel wilde konijnen in alle leeftijden en kleuren. Grappig gezicht. We hebben ons maar niet afgevraagd hoeveel konijnen het loodje hebben gelegd onder een auto.
Bij het station de metro naar Gulmarsplan. Het viel nog niet mee ons allemaal in die metro te krijgen met onze bagage. Gelukkig stapten er onderweg meer mensen uit dan in zodat wij uiteindelijk ook konden ademhalen.
Bij de eindhalte stonden Atie en Ronald ons al op te wachten met auto. De auto was gelukkig groot genoeg om al onze bagage in te laden en dan nog ruimte over te laten voor Ronald, zodat de bagage naar de jeugdherberg gebracht kon worden terwijl wij liepen. Onderweg vertelde Atie over het zwembad en hoe het bereikt kon worden. Was een klein half uurtje lopen. De eerste keer waren zij helemaal verkeerd gegaan. Gelukkig, dan konden wij dat gedeelte van het programma overslaan en direct goed lopen . Maar nu nog even niet.
Na ons ingeschreven te hebben heerlijk aan de cappuccino, thee, frisdrank.
Vervolgens kamers verbouwen, ook vaste prik. Lidia, Françoise en Loekie slapen samen op een vierpersoonskamer. Twee bedden hebben een nogal slappe vering, maar wel twee matrassen. We hebben dus het bed met de minst slappe vering voorzien van vier matrassen en daar proberen we het dan maar mee. We kunnen er nog een dropje onder leggen (die hebben we wel bij ons, erwten niet) om te kijken of er zich nog iemand van koninklijke bloede onder ons bevindt.
Gekookt voor zeven personen en net toen wij wilden gaan eten kwamen Helma, Peter, Marcel en Tamara aan. Ach, waar er zeven kunnen eten is er ook genoeg voor 11.
Een tante van Helma had een appeltaart gebakken voor de verjaardag van Peter volgens grootmoeders recept. Hebben we met koffie als toetje gebruikt en smaakte heel erg lekker. Boodschap aan Helma meegegeven voor haar tante dat zij meer appeltaarten mag bakken en niet alleen voor Peter.

Zondag 14 augustus
Met 15 man (en vrouw en kind) aan het ontbijt. Daarna lopend naar het zwembad. De bagage werd door Ronald meegenomen in de auto. Accreditatie in orde gemaakt. We staan allemaal in het programma. Hebben wij wel eens anders meegemaakt. Zwembad verkend en een beetje los gezwommen. Wij kwamen allemaal met een goed gevoel het water uit. Geluncht in het zwembad en plannen gemaakt voor de middag. Besloten werd fietsen te huren omdat de afstand jeugdherberg – zwembad op zich niet zo groot is maar wel als je daarna nog moet zwemmen of juist al je moe bent van het zwemmen om dan weer terug te lopen. Met benenwagen, metro, boot en weer lopend vonden wij een van de twee fietsenverhuurders in Stockholm. Prijs? 1750 Zweedse kronen voor een week. Daar koop je ongeveer een fiets voor. Françoise en Petra gingen de onderhandelingen aan. Er kwam een bod van 1400 Zweedse kronen. Wij deden een tegenbod van 1000 Zweedse kronen. Daar ging de verhuurder niet op in.
Op naar de andere verhuurder. Daar zagen wij dat de prijs voor een week op 1000 kronen lag. Kijk, daar konden wij zaken mee doen. Eén probleem, er waren nog maar 8 fietsen, dus we moesten wachten tot er fietsen teruggebracht werden. Er stond echter wel een tandem en Marcel voelde niets voor een fiets. Kwam het dus precies goed uit. Lidia en Loekie op de tandem, de rest op een enkele fiets, waarbij Tamara de fiets met het mandje voorop wilde en kreeg. Op naar het terras voor een koffie of iets anders. Loekie en Lidia draaiden eerst een paar proefrondjes, waarbij afgesproken werd dat de een niet zou remmen als de ander nog door wou fietsen. Dat fietste wat makkelijker. Dat het handig was als er maar een zou sturen hadden ze gelijk in de gaten, ook dat het sturen overgelaten werd aan de voorste.
Op het terras aangekomen bestelden wij dus wat te drinken. Dat :”wat” bleken halve liter flessen te zijn. Niet zo erg, gewoon de helft opdrinken en dan alle flessen in het mandje van Tamara. Maar ja, het was mooi weer en we waren wat dorstig dus de flessen waren leeg voordat we ze in het mandje van Tamara konden deponeren. Dat had weer als gevolg dat er ook weer geloosd moest worden. Ook geen probleem, een toilet was voorhanden. Tegen het luttele bedrag van 5 kronen ging de deur daarvan open. Alleen Lidia beschikte over zo’n muntstuk. Probleem dus opgelost, want wij zijn Nederlanders. De een na de ander bezocht het toilet en liet de deur open voor de volgende.
Daarna de stad een beetje onveilig gemaakt met onze fietsen maar toch de jeugdherberg veilig bereikt met hier en daar flink wat klimwerk wat dan gelukkig ook gevolgd werd door een afdaling.
In de jeugdherberg wat administratieve zaken afgehandeld zoals namen markeren in het programma, tijden waarop gezwommen moet worden genoteerd, kooklijstje gemaakt enz. enz.

’s Morgens bij de receptie nog even gevraagd of het doorzakbed vervangen kon worden. En ja, hoor, terug op de kamer stond er een nieuw bed. Wat voelen wij ons nu thuis op ons kamer met onze Ikeabedden met de Ikealakens, Ikeadekbedden en Ikeakussens. Met de Ikeagordijnen voor de ramen en het licht van een Ikealamp. Met ons Ikeabureautje maar helaas zonder Ikeakasten.Sorry, ik vergeet de Ikeaprullenbak.

En op die Ikeabedden, bovenop de Ikea dekbedden en Ikeakussens liggen wij nu rustig bij te komen van deze vermoeiende dag. Maar het is nu bijna tijd om te gaan eten met onze Ikeabordjes, Ikeabestek en te drinken uit onze Ikeakopjes aan Ikeatafels en op Ikeastoelen. Waar komt Ikea ook al weer vandaan?

Maandag 15 augustus
Met 15 man zitten we gezellig aan het ontbijt. Natuurlijk is AZ&PC ook gespreksonderwerp. Als mastersploeg hebben we nog geen ‘knuffelbeer’ zoals onze jongere clubgenoten. Ronald lijkt ons geschikt, maar dan moet hij natuurlijk wel elke training komen. Ook onze andere ‘mannen’ zijn wel te porren voor deze nieuwe functie. Voor Marcel moet wellicht de training tijdelijk onderbroken worden, voor Edwin moeten we naar de Pelikaan... maar we zijn vastbesloten ook een mastersknuffel te gaan vinden.
Na het ontbijt en de koffie naar het zwembad om voor de laatste keer in het wedstrijdbad in te kunnen zwemmen. Stefan en Yvonne zijn daar ook. Na goed los te zijn, wat sprintjes, startjes en keerpunten is het weer tijd voor een warme douche in het geweldig mooie complex. Daarna gaat ieder zijn eigen weg, maar die blijkt voor velen toch lastig te vinden. We blijven masters nietwaar? En trouw aan onze gewoontes.
Zo gaan Atie, Ronald, Mark en Iris naar een experimenteel museum. De straat wordt gevonden, maar geen museum te zien. Klopt: het museum is ook niet in Stockholm, maar in een plaatsje 30 km verderop.
Françoise en Petra zoeken Pippi Langkous, maar kunnen haar niet vinden. De mama’s willen houten speelgoed, dus lopen Henriëtte en Lidia samen met Edwin, Loekie en Willem heel de binnenstad van Stockholm af op zoek naar een winkel die niet meer bestaat, maar komen uiteindelijk natuurlijk wel met cadeautjes terug.
Willem vindt die speurtocht prima. Hij zit in de kookploeg van die avond. Pannenkoeken bakken met Peter en Marcel. We mogen dus gerust nog even terug voor een cadeautje en net als we op de fiets willen stappen is er plensbui... een kwartier schuilen... och wat erg! Uiteindelijk op de fiets komen er drie brandweerauto’s in vliegende vaart voorbij. Toch niet het zwembad, nee, pannenkoeken bakken zonder Willem, dat ging natuurlijk fout. Gelukkig valt het mee. De brandweerauto zoekt een andere richting en Willem kan nog meehelpen om een reusachtige stapel pannenkoeken te bakken voor 15 uitgehongerde AZ-ers.
Een deel van de ploeg wil naar de opening, dus die gaan er na het eten snel vandoor. De route naar het zwembad wordt met elke rit korter. Dat kan dus ook... Masters zijn soms toch slimmer dan je zou denken (al duurt het soms even). Dus gaan we in vliegende vaart op de fiets naar het bad. Loekie en Lidia wachten nog op de ambassadeur die niet komt en gaan dan toch ook maar om 19.00 uur naar binnen. Maar goed ook: drie toespraken in tien minuten, een demonstratie synchroonzwemmen van de Zweedse nationale ploeg en het toernooi is zo voor half acht al geopend! Weer terug op de fiets, wat veel bekijks trekt met al die oranje truien. We zijn precies op tijd: de laatste borden zijn net afgewassen en de keuken is weer helemaal schoon, zodat we meteen bij de koffie kunnen aanschuiven.
Op tijd zoekt iedereen de kamers op. Tassen moeten worden gepakt, er moeten hier en daar nog wat haren verwijderd worden, want morgen is het zover. Het toernooi begint.

Dinsdag 16 augustus 2005

Vandaag begint het toernooi, dus de wekkers zijn al vroeg gezet. Atie en Lidia zullen starten met de 200 wissel. De wedstrijddag begint al om 8.00 uur, dus voor negenen mogen ze allebei al in actie. Toch gaat het op dit ongewone tijdstip niet slecht. Atie zwemt een mooie vlinder en daarna gaan de andere slagen ‘vanzelf’. Het levert haar een mooie tijd (2.46.30) en een eigenlijk toch wel onverwachte mooie zilveren medaille op. Lidia mocht een half uurtje later in baan 1. Vanuit de buitenbaan begon ze behoudend: na de vlinder lag ze 9e, na de rug 7e. Met de school kon ze aanzetten, ze lag nog steeds 7e maar de verschillen waren kleiner. Met de vrij volgde een mooie eindspurt en werd ze derde... een onverwacht, maar stiekem gehoopt mooi resultaat. Het was ook een NMR (2.37.99)
Bij de heren zwommen Ronald en Marcel de 200 wissel. Voor Ronald was het zijn debuut op een EMK... en dan ook nog op een voor hem lange afstand. Maar het werd een mooi debuut. Met een netjes opgebouwde race zwom hij acht seconden onder zijn inschrijftijd en een mooi p.r. (3.10.64) Marcel begint netjes, zijn vlinder was prima. Daarna liep het helaas wat stroever zodat de eindtijd (2.35.66) niet helemaal naar wens was.
Daarna stond de 800 vrij op het programma. Loekie beet het spits af. Ze leek goed in vorm. Wat zou dat opleveren? Een hele mooie tijd dus. Ze zwom 53-ers en 54-ers en liet daarbij Greet en Tine meteen ver achter zich, zodat de verwachtte Nederlandse 60+strijd niet een echte strijd werd. De eindtijd 14.08.89 was zelfs een dik p.r.en een mooie vijfde plaats waard. Helma en Françoise zwommen samen in een serie. Ze lagen in baan 4 en 10, niet echt naast elkaar maar ze zwommen toch aardig gelijk op. Françoise zwom een mooie vlakke race. Helma lag vlak naast ons, supporters, maar weigerde naar ons te kijken. De baan heen rechts ademen en de baan terug links ademen. Links bleek wel wat sneller, maar verder was de race ook mooi vlak. Met 11.06.02 voor Francoise (9e) en 11. 07.07 voor Helma (11e) konden beiden weer een nieuw p.r noteren.
Bij de 800 meter was het voor het eerst mogelijk om beide tijden elektronisch te volgen doordat er twee scoreborden zijn. De zwemmers die rechts zwommen in de wat smalle banen moesten een badmuts van de organisatie op. Al onze zwemsters moesten dus rechts en waren daar niet blij mee, maar gezien de p.r’s waren het wel snelle badmutsen. Helaas moesten ze na de race weer ingeleverd worden.
De medailleceremonie werd steeds op een vooraf aangekondigde tijd gehouden. Atie en Lidia werden om 12.00 uur verwacht buiten naast het bad. Doordat het zo duidelijk aangekondigd werd, was ook bijna iedereen aanwezig met volle ‘schavotjes’ tot gevolg, wat wel erg leuk was.
Na het zwemmen was het tijd voor de lunch. Er zijn lunchbonnen waarmee je een salade of pasta kan halen in een grote tent achter op het terrein. Ook staan er weer de nodige standjes, zodat er weer T-shirts, buttons, badmutsen enz. aangeschaft kunnen worden.
Nadat de uitslagen van de 800 bekend waren en medailles mooi gelaserd waren op de fiets weer terug. Een pastamaaltijd, even internetten, koffie drinken, ook ’s avonds vermaken we ons wel. De spanningen van degenen die vandaag nog niet in actie kwamen komen ook opzetten. Petra krijgt loopjes, of komt dat toch door iemand in de keuken? Edwin laat weer van zich horen.
Tamara had een leuk uitje met een oud collega in de stad. Het was van tevoren even uitpuzzelen waar ze elkaar zouden precies zouden ontmoeten , maar de pilaar bij het oude stadhuis werd uiteindelijk in een informatieboekje en daarna op de kaart gevonden.
Op tijd weer naar bed. Morgen weer een drukke zwemdag!

Woensdag 17 augustus
Een drukke zwemdag vandaag. We beginnen met de 200 vrij, dus wel zeven AZ-ers in actie. Edwin is de eerste... Hij zwemt een keurige race, maar kan de eindsprint van de latere nr. 3 niet volgen. Hij wordt met 3.03.41 mooi vierde. Peter droomde over 1.57 op de 200 vrij. Hij staat ingeschreven met 2.16 en nog wat. Om die tijd te halen moet je dus vlot weg, iets te vlot, blijkt. Peter heeft dit zelf ook in de gaten en besluit die 1.57 maar voor een wedstrijd te bewaren waar zijn tijd wel zal tellen en zwemt nu zo’n tijd die we ook wel kunnen onthouden zonder dat hij in de uitslagen staat:2.22.22.
Bij de dames mag Loekie eerst. Loekie heeft iets ontdekt, wat wel een beetje boel eng is. De nummers 3 t/m 8 liggen wel heel dicht bij elkaar met hun inschrijftijden en de vorm blijkt na die 800 meter wel heel erg goed. Zou er nu toch iets mogelijk zijn waar ze voor zichzelf nooit op gerekend heeft? Van een strijd om een 3e plaats blijkt echter geen sprake. Loekie neemt meteen de eerste baan al afstand van haar concurrenten voor brons. Zonder dat ze het door heeft wordt het gat groter en groter. Ze zorgt zelfs voor een goede finish. Mooi meegenomen natuurlijk, maar met bijna 10 seconden voorsprong op nummer vier niet noodzakelijk. Maar goed, het is duidelijk wie hier wel heel dik verdiend brons heeft gewonnen! De tijd van 3.15.89 is ook een dik pr. Niet nodig uit te leggen dat de rest van de dag Loekie zich zwevend door het bad begaf (is ook wel zo veilig, glijd je ook niet uit).
Atie zit voor het laatste jaar in de categorie 45+. veel jongere zwemmers zorgen voor steeds meer concurrentie. Een hoge klassering is dus zeker niet vanzelfsprekend. Maar Atie blijkt toch weer te kunnen pieken.. Na haar zilver op de 200 wissel, weet ze op de 200 vrij ook een tweede plaats te halen. Een race volgens het boekje, eigenlijk vanzelfsprekend.
Bij de 35+ liggen Petra en Lidia in een serie. Tot 125 meter gaan ze gelijk op, al hebben ze dat zelf niet in de gaten. Lidia blijkt te profiteren van al die trainingsuren in ‘de ploeg van Kees’ en kan het tempo tot het einde toe vasthouden en wordt 5e met 2.20.64. Petra is met 2.23.86 8e, dus allebei een diploma!
Helma had zich tot doel gesteld dit seizoen onder de 2.30 te zwemmen in het 50 m bad. Als je dat doel dan haalt op de belangrijkste wedstrijd van het jaar, dan doe je het goed. Met vooral links ademen en een mooie techniek komt ze tot 2.2968, wat een 13e plaats oplevert.
Op de 50 school mag Willem voor het eerst van start. Hij is erg tevreden met de 43.96, die ruim onder zijn inschrijftijd ligt. Ook Peter is tevreden met de 35.46 die hij op dit nummer zwemt. Françoise wil op herhaling. Ze kan veel sneller dan de 38,16 die ze zwom en zal dat in de estafettes nog wel laten zien.
Edwin is tevreden met zijn tijd op de 100 vlinder. Met 1.03.22 wordt hij 7e. Stefan gaat net iets sneller, maar de 1.02.12 is niet helemaal wat hij in gedachten had. Hij wordt er 12e mee. Lidia is wel blij. Ze stond als 14e ingeschreven, geniet van het zwemmen, op deze manier is vlinder zo leuk en tikt met 1.11.29 als eerste in de serie aan en ziet in de snelste serie slechts vier zwemsters sneller gaan. Vijfde en een NMR is prima!
Vlak daarna beginnen de estafettes. De heren mogen eerst . Marcel start netjes, Stefan laat zien dat hij toch ook vrij kan , Peter zet goed door en Edwin zorgt voor een goed slot..Met 1.47.28 worden ze 10e
Bij de dames hebben we twee ploegen. De ‘jonkies’ 120+ met Tamara (28,47), Helma(31.11), Loekie(40.61) en Francoise (32,en nog wat) zwemmen mooie tussentijden, maar door een iets te scherpe wissel van Helma helaas geen eindtijd in het klassement.
De 160+ ploeg heeft medaillekansen, maar het belooft wel een spannende strijd te worden. En dat wordt het ook. Petra opent met 30.06, waarna het Henriëtte het lukt onder de 30 te duiken (29.95). Atie blijkt toch echt nog goed te kunnen sprinten (29.04) en Lidia mag het gevecht afmaken (27,58). Met 1.56.63 zijn we vlak voor de ploeg in baan 4 en EERSTE. Later blijkt baan 4 gedis door een valse start (waar Petra ook door afgeleid werd), maar we waren sowieso het snelst.
Er was vandaag dus ook veel te genieten op het podium. Jammer van al die ‘paspoortnamen’ die gebruikt worden, maar Louise, Adriana en Petronella genoten er niet minder om. De medailles kunnen we laten graveren en gelukkig is de tekst dan zelf te bepalen zodat er dan weer gewoon Loekie, Atie en Petra staat.
En daarmee kwam weer een einde aan een mooie zwemdag!

Hoe gelukkig kan een mens zijn met een medaille…….

Stockholm Europese Masters Kampioenschappen. De 200 meter vrije slag. Vooraf had ik al gezien dat ik met nog zes anderen kans had op een derde plaats en dus de bronzen medaille. . De inschrijftijden van de nummers 1 en 2 waren echt onbereikbaar voor mij. De nummers 9 en hoger kon ik makkelijk hebben. Onder de zes die zouden strijden om de derde plaats zat ik dus met nog twee deelneemsters uit Nederland, Greet en Tine. Normaal gesproken ben ik sneller dan Tine. Greet is echter een ander geval. Zij heeft snellere tijden staan dan ik en hoewel ik wel eens een keer harder zwom dan zij is zij over het algemeen wel sterker dan ik. Ik baalde dus flink van het feit dat ik juist dit jaar door ziekte niet optimaal had kunnen trainen. Juist nu, nu de enige kans in waarschijnlijk de komende 40 jaar zich voordeed op een medaille. Mijn doelstelling is immers bij de categorie 105+ eindelijk toe te slaan. Mijn hele trainingsopbouw is daarop gericht. Elk EMK en WMK dient als test om te kijken of ik nog op schema lig.

Wel, zoals in een eerder verslag al gemeld, tijdens de zomertraining ging ik toch wel lekker en de kans op redelijke tijden zat er in. Toen ik op de eerste dag ontspannend zwemmend op de 800 meter dan ook al direct 15 sec van mijn pr afhaalde bekroop mij toch de gedachte dat ik misschien……. Verder denken durfde ik niet. ’s Nachts droomde ik dat ik mijn bronzen medaille verspeelde bij het aantikken. Ik maakte nog een extra slag waardoor ik achtste werd in plaats van derde.
Tijdens het inzwemmen nog heel goed geoefend op het finishen. Het zou mij toch niet gebeuren dat ik in de laatste honderdste seconde een goede klassering zou verspelen, welke dat dan ook zou zijn.

En dan zit ik in de voorstartruimte. Op de bankjes naast en voor mij allemaal van die “echte” zwemsters. Zet het maar uit je hoofd Loekie denk ik. Ga maar gewoon voor een goede tijd en zet die derde plaats echt uit je hoofd. En met die gedachte loop ik naar het startblok.

Ik heb echter wel zo’n mooi blauw/oranje haaienpak aan. Overgenomen van Annabel. Dat geeft een lekker gevoel en schept verplichtingen. Zo’n pak kan je niet in de kou laten staan. Bovendien had het pak er ook zin in. Zodra ik in het water lig gaat het pak er met een rot vaart van door. Ja, dat pak is niet anders gewend. Ik niet. Ik kan nog net z’n pijpen pakken. Te snel denk ik. Deze eerste baan gaat te snel, dat moet ik op de volgende drie banen bezuren.

Bij het keerpunt zie ik niemand meer. Liggen ze voor mij of achter mij? Geen idee. Ik moet nog drie banen na deze hele snelle. In training bij setjes voluit als ik erg moe begin te worden denk ik wel eens stel dat het nu gaat om een medaille, daar put ik dan kracht uit om verder te gaan. Nu deed zich zo’n situatie voor. Nu was het geen training maar echt. Als ik het dan in een training vol kan houden, dan nu toch zeker. Na een goed keerpunt probeer ik wel iets beheerster, maar even snel door te gaan. Tweede keerpunt lukt weer goed, weer niemand te zien. Weer die vraag liggen ze voor mij of achter mij. Hup eigenlijk geen tijd om daar over na te denken. Ik wil in ieder geval een goede tijd. Derde keerpunt weer goed. De laatste baan. Kom op, hoe sneller je zwemt hoe eerder je bij de finish bent. De laatste 25 meter concentreer ik mij al op de finish. Die gaat goed. Ik tik aan, kijk op en zie naast mij zoals verwacht de nummers een en twee al liggen uithijgen. Maar waar is nummer drie. Ik kijk en kijk, wat roepen ze op de kant. Ik wil het wel geloven maar durf het niet. En pas dan tikken de nummers vier en verder aan. De nummer drie ligt in mijn baan. Dat ben ik zelf. Drie sec van mijn pr af. Ik kan het eigenlijk niet bevatten en geloof het pas echt als ik op het schavotje die medaille omgehangen krijg.

En nog steeds, al ruim een maand later, op de fiets, of in het water of langs de kant bekruipt mij opeens weer dat gevoel. Het is mij gelukt. En dat pak gooi ik nooit meer weg.

Donderdag 18 augustus 2005

Ronald wilde graag nog een keer trainen in het wedstrijdbad. Hij zette de wekker op heel vroeg en begaf zich met plankje en paddles die hij voor dit doel geleend had van Françoise naar het zwembad. In het donker zag hij zijn zwembroek echter over het hoofd en dat is toch een onmisbaar attribuut bij een zwemtraining. Niet voor een gat gevangen begaf hij zich naar een van de vele stands om zich een nieuwe zwembroek aan te schaffen. Helaas. Deuren waren nog gesloten. Toen maar in zijn eigen zweet gezwommen in de sauna.

Stefan heeft zijn snelle broek gelukkig wel bij zich. Hij zwemt de 200 vlinder. De estafette van gisteren heeft voor een ommekeer gezorgd. Hij zwemt een bekeken race en komt tot 2.22.52 (7e) wat een nieuw pr en NMR betekent.
Daarna mogen Henriëtte en Lidia de 50 rug zwemmen. Voor Henriëtte pas haar eerste persoonlijke nummer. Voor Lidia de eerste keer op een groot toernooi dat ze een individueel sprintnummer zwemt. Het is ook een hele ervaring. Rennen van bankje naar bankje. Al in het water moeten, terwijl de serie ervoor net gestart is. Zodra de laatste aangetikt heeft wordt er direct gestart. Maar goed, ondanks al die hectiek gaat het gewoon goed. Jet zwemt met 35.91 (14e) een seconde onder haar 50 m bad pr en Lidia voldoet met 34.83 ook aan haar doel onder de 35 seconden te zwemmen. Met 34.83 wordt ze zowaar ook nog 6e, maar voor haar in de toekomst toch geen sprintjes meer.
Op de 100 school gaat Françoise nu wel lekker. Ze zwemt vier seconden sneller dan tijdens de kringkampioenschappen en mag met 1.25.95 ook een diploma ophalen. Ze wordt achtste. Willem geniet ook weer van zijn 100 m schoolslag. De tijd van 1.45.12 (31e) stemt ook tot tevredenheid. Hij was lange tijd niet zo snel geweest. Peter zwemt ook een mooie tijd (1.19.80, 23e) op de schoolslag. Minder leuk is dat hij een spiertje scheurt bij de start. De schoolslag daarmee zwemmen is pijnlijk. Deze slag staat gelukkig niet meer op zijn programma. Hij besluit nog wel in actie te blijven komen, alleen het starten is niet echt fijn.
Daarna is het weer estafettetijd. We hebben twee ploegen in de strijd. De 120+ en de 160+. De 160 + mag eerst. Edwin zwemt 30.42 op de 50 rug (dat is een NMR!), Françoise volgt met een goede school (38.58), Peter vlindert naar een mooie 30.35 en Atie maakt het af met een 29.55. De eindtijd van 2.08.90 is een 7e plaats.
De 120+ start met Lidia op de rug (34.70), Marcel op de school (35,21), Stefan op de vlinder (27,11) en Tamara op de vrij (27,05). De eindtijd 2.04.07 is goed voor een 5e plaats en een nieuw NMR, met ruim 5 seconden!
Verder staat vandaag de 400 vrij dames op het programma. Loekie zwemt nu in baan 10 vlak langs de supporters. Ze gaat weer mooi: Met 52-ers en 53-ers zwemt ze naar een nieuw pr van 6.51.45. Deze mooie tijd levert een 4e plaats op.
Henriëtte en Helma zwemmen samen in een serie. Helma laat een vlakke race zien met vooral 41-ers en komt tot 5.24.84 (14e) en een pr 50 m bad. Henriëtte laat zien dat ze ook kan duurzwemmen: ook zij zwemt een vlakke race met vooral 40-ers en komt tot een onverwacht goede tijd van 5.17.69 (12e) In dezelfde leeftijdscategorie als Henriëtte mocht Françoise voor de derde keer deze dag in actie. Dan nog zo’n lange afstand bleek toch wel een beetje veel. Toch is haar race nog mooi vlak en ze komt tot 5.26.91 (16e). Petra , ook al 35+, zwemt vooral 39-ers en volgt ook de trend dat de hele race vol te houden. Ze komt daarmee tot 5.14.93 (10e)
Daarmee zit onze dag in het zwembad er op en gaan we terug naar ons hostel.

Na het eten bespreken wij de verjaardag van Helma de volgende dag. De wens wordt uitgesproken dat er weer een appeltaart geserveerd gaat worden. De appeltaart eerder deze week van Peter zit nog in onze herinnering. Helma is niet van plan de keuken in te duiken om voor ons te bakken. En de tante van Peter zit te ver weg. Dit nemen wij haar uiteraard zeer kwalijk. Wij ruiken overal appeltaart, behalve hier. Het gesprek hierover duurt langer dan wij hier kunnen beschrijven. Alle spreekwoorden met appel komen aan bod. Tamara maakt een opmerking waardoor de geplande vakantieweek van Marcel en Tamara in gevaar komt. Tamara heeft echter een reservesleutel van de auto dus vindt dit geen probleem. Marcel besluit daarop haar ergens achter te laten met een touwtje aan een boom. De appels vallen dan natuurlijk te ver van de boom, zodat ze er niet bij kan. We beloven haar echter wel een stukje appeltaart te brengen van de taart die Helma weigert te bakken enz. enz. enz. Wij masters hebben vaak diepzinnige gesprekken.
Moe van deze diepgaande discussies begeven wij ons naar bed.

vrijdag 19 augustus
Vandaag is de verjaardag van Helma. Met of zonder appeltaart moeten wij nog afwachten. Zodra Helma aan het ontbijt verschijnt wordt zij begroet met het geluid van toeters. Dit duurt verder zo de hele dag. Overal waar Helma verschijnt wordt getoeterd.
Bij het ontbijt worden de cadeautjes gegeven. Een zwempak met Feyenoordembleem voor op de tribune (of in het water tijdens een training die tegelijk valt met een wedstrijd van haar favoriete club). Twee buttons met toepasselijke tekst, een mooie muts met twee vlechtjes, zodat zij zich als een echte Zweedse kan vermommen en een tekening van een appeltaart van Iris, zodat wij in ieder geval toch niet zonder appeltaart op tafel zitten.
Daarna vlug naar het zwembad waar de 200rug als eerste op het programma stond. Hierop kwamen Helma, Henriëtte en Loekie aan de start. Loekie als oudste mocht het eerst. Ze was een beetje moe van haar vrije slag nummers en besloot het een beetje rustig aan te doen. De tijd 4.09.35 wat haar een 13e plaats opleverde viel haar nog alleszins mee. De rugslag is voor Henriëtte haar specialiteit. 200 meter is echter wel ver als je lichaam nog niet helemaal mee wil werken en niet voluit hebt kunnen trainen. Ze ging echter tot het uiterste wat haar een tijd van 2.47.81 en een diploma opleverde (7e plaats). Heel goed dus. Helma als jongste kwam hierna. Ook Helma vindt (net als Loekie) de vrije slag toch leuker. En ook zij had de nodige afstanden er al op zitten. Deze afstand leverde haar een 20e plaats op met een tijd van 2.56.89.
Op de 50 vlinder zwom Willem naar een mooie 44.53. (26e) Jammer dat hij halverwege op schoolbeenslag overschakelde. Hij beloofde echter dat in het vervolg niet meer te doen.
Peter had op deze afstand een tegenstander van formaat. Wereldrecordhouder bij de senioren Mark Foster en oud Olympisch Kampioen op dit nummer. Peter was tevreden met zijn 31.34 (42e), maar Mark Foster liet nu bij de Masters zien hoe snel hij nog was.Hij won in een WMR van 24.75. Stefan vlinderde naar een 16e tijd bij de 30+ in 28.06. Willem zwom een mooie race op de 100 vrij wat hem een 24e plaats opleverde in 1.25.61 Ook Ronald wist wel raad met deze afstand en zwom stevig door in een tijd van 1.12.64, goed voor een 89e tijd in zijn leeftijdsgroep 40+. Edwin bracht een 56.10 op de klokken en werd daarmee 6e. Atie zwom een geweldige race: 31.6 heen en 32.6 terug. De 1.04.32 leverde weer een zilveren medaille op. Vlak voor de start van Lidia brak er een gevecht uit in de voorstartruimte. Een vrouw had niet mogen starten en was heel erg boos. Haar man die erbij kwam ook. Ze schopten hekken om, gooiden met spullen en sloegen en schopten om zich heen. Niet echt prettig voor de serie, waaronder Lidia, die klaar stond om zich naar de start te begeven. Ze werden langs het gevecht geleid en waren eerst bij het startblok op het moment dat de vorige serie bijna finishte. Gelukkig had Lidia haar trainingspak al uit, zodat zij zonder verdere voorbereidingen direct van start kon. (Duitse start, zodra de laatste aantikt gaat het startsignaal). De eerste 25 meter dacht zij alleen maar dat zoiets niet zou mogen en dat je zo dus nooit hard kunt zwemmen om vervolgens in 30.00 heen en 32.1 terug een tijd neerzette van 1.02.18. Een NMR. Hoezo niet hard? Petra ging in de snelste serie van start. Zij was tevreden met haar 1.06.26 (13e). In deze serie waren slechts drie zwemsters sneller dan Lidia. Een vierde plaats leverde haar die 1.02.18 dus op. Petra heeft genoten van het toernooi met een iets andere insteek dan andere jaren. Door een enorme drukke periode op haar werk bleek een echt goede voorbereiding niet mogelijk. Supertijden verwachtte ze dan ook niet. Maar genieten van een gezellige week weg en zwemmen zonder druk (maar er natuurlijk wel tegenaan gaan in het water) zorgden er voor dat er toch nog heel acceptabele tijden op de klok kwamen. Verder maakte ze “werk van haar studie”. De fysio’s van het toernooi konden wel wat hulp gebruiken. Er waren vaak lange wachtlijsten. Petra trok een “Chiropraktor Student”shirt aan en bracht hele dagen door als vrijwilliger bij de massagetafels om wat ze geleerd had in de praktijk te brengen. Club- en landgenoten, maar ook wildvreemden masseerde ze. Dat leverde zelfs een doos chocola als bedankje op van een buitenlandse zwemmer die na haar behandeling gewonnen had.
Tamara was hierna aan de beurt. Zou het haar lukken om onder de minuut te duiken? Ze startte met een 28.7 en finishte als eerste in 59.56, een nieuw NMR. In de uitslagen stond zelfs EMR, maar dat kwam niet overeen met onze lijst van Margriet. Dat zal dus wel een vergissing zijn..
Helma zwom 1.10.15 (31e) en mocht daarna direct doorlopen naar de voorstart voor de estafette 4x50 vrij mix. Helma startte in die estafette (160+) met een 32.74. Willem zwom vervolgens 34.12, Henriëtte 30.35 en Ronald 31.32. De eindtijd werd 2.08.53 (29e). De eerste 160+ ploeg startte in de snelste serie. Dat werd een spannende race. Petra startte met 30.01, Peter zwom 27.07, Atie 29.22 en Edwin 24.98. Nipt derde in deze serie. In de serie ervoor is echter ook een 1.51 gezwommen. De cijfers achter de komma wisten we niet meer en die van ons zijn laag, dus zeer waarschijnlijk derde. De 120+ ploeg wil daar niet voor onder doen, maar moeten ook een zeer spannende strijd aan gaan. Stefan blijkt echter wel meer te kunnen dan vlinderen en start met 26.83. Lidia volgt met 27.92. Daarna Tamara met 27.50 en Marcel tikt aan na 27.11 sec. En ook bij deze ploeg staat 3e achter de eindtijd. Feestje dus. Wel stoer twee AZ-ploegen aan de top van het klassement. Helaas blijkt later dat de 160+ ploeg toch 4e is. 13/100 achter de nummer 3. De prijsuitreiking is toch een feestje. De gouden ploeg reikte vaantjes uit aan de nummers twee en drie. Rare foto’s omdat iemand een foto van hun rugzijde wilde (de namen staan op de achterzijde van het shirt), maar toch jammer dat de 160+ ploeg er ook niet stond. Edwin moet meteen omschakelen naar de 400 vrij. Hij zwemt hem keurig in 4.28.16 en is daarmee 5e.

’s Avonds werd een heel groot feest. Allereerst ging in navolging van onze toeters het brandalarm af. Dat maakte vooral een vreselijke herrie. We zagen geen rook, roken geen vuur en zaten vlakbij het terras dus gingen we gewoon door met eten. Na het eten gingen Lidia, Atie en Loekie aan de afwas. De rest zagen wij niet meer. Wat bleek er ondertussen echter te gebeuren? De brandweer reageerde wel op het brandalarm en was met wel drie wagens uitgerukt. Het hele hostel werd uitgekamd (met uitzondering van de keuken). Iedereen werd gesommeerd het pand te verlaten (met uitzondering van de afwassers). Na enige tijd werd het pand brandvrij verklaard en mocht iedereen weer naar binnen. Dit alles was de afwasploeg ontgaan. Maar goed ook, ook al is er brand, je laat de boel niet vies achter. Je hebt zo een slechte naam.
En dan als grote verrassing toch nog iets lekkers bij de koffie. Geen appeltaart, maar die werd ons in het vooruitzicht gesteld bij de koffie in het clubhuis.

Zaterdag 20 augustus
De laatste dag van het toernooi behalve natuurlijk voor Loekie die zondag nog 3200 meter voor de boeg heeft. Iedereen is een beetje moe en aan een vrije dag toe. Er moet echter nog wel wat gezwommen worden vandaag.
Françoise mag vandaag beginnen met de 200 school. Met 3.06.38 ook weer een diploma voor haar 6e plaats. Dan het drukst bezette nummer van het toernooi, de 50 meter vrije slag. Atie zwemt vanuit baan 10 weer naar zilver in 29.81. In het laatste jaar van haar leeftijdsgroep had ze nooit verwacht op al haar afstanden die 2e plaats te halen. Ze bleek echter toch weer de klasse te bezitten om op belangrijke momenten boven zichzelf uit te stijgen. Petra werd hier 13e bij de 35+ met 30.29. Tamara vervolgde de succesvolle weg die ze ingeslagen had. Na haar zilver op de 200 vrij en het goud op de 100 vrij, sprintte ze op de 50 vrij ook weer naar goud met een nieuwe NMR (27.69). Ja Lidia is weer een NMR kwijt, maar een troost, het blijft binnen de club.
Bij de heren 55+ heeft Willem het beste tot het laatst bewaard. Van begin tot eind lag hij in zijn serie aan kop en won deze met ruime voorsprong in 34.30. Zijn eerste woorden: Zo in ieder geval negen concurrenten uitgeschakeld. Later bleek dat hij er wel meer achter zich gelaten had.Uiteindelijk werd hij met deze tijd 32e. Willem heeft een goed toernooi achter de rug. Daarnaast heeft hij het verder ook prima naar zijn zin gehad. Gezellig koffie drinken, veel contacten leggen met buitenlandse deelnemers enne….. in een bubbelbad zitten met negen dames is ook een hoofdprijs te noemen.
In de leeftijdsgroep van Ronald gingen wel heel veel zwemmers van start. Want als je toch een mooie 31.38 zwemt en daarmee slechts 91e wordt…
Ook Ronald, die nu voor de eerste keer zo’n EMK live meemaakte in plaats van per sms, kan terug zien op een goed toernooi. Mark en Iris bleken trouwe supporters en niet alleen van hun ouders. Wellicht zijn zij nu ook besmet met het Mastersvirus, al hebben ze nog wel een aantal jaren te gaan voor zij zich Masters mogen noemen.
Peter mocht het weer opnemen tegen Mark Foster, die in deze leeftijdsgroep weer naar een WMR zwom en daarna weer graag meewerkte aan een handtekeningen- en fotosessie (samen met Therese Alzhammer, die tijdens het toernooi gewoon kwam trainen in het krachthonk en het inzwembad). Echt supersprinten wil niet als je een spiertje gescheurd hebt. Maar Peters motto is niet zeuren maar zwemmen en was zeer tevreden (wij ook) met zijn 28.29 en 46e plaats. (Mark Foster is gewaarschuwd!) Het toernooi van Peter zag er als volgt uit. Een valse start, een blessure (het eerder genoemde gescheurde spiertje), een net geen derde plaats met de estafette (0.13 sec achter nummer 3). Het zou menigeen uit zijn humeur brengen. Zo niet Peter. Hij blijft de vrolijkheid zelve en enthousiast meelevend met de anderen.

Op de 100 rug hadden we weer alleen maar vrouwen in het water liggen (er waren wel mannen hoor, maar niet van AZ). Loekie besloot dat ze komend jaar toch ook maar weer rug gaat trainen. Ze had gezien de korte voorbereidingstijd gekozen om zich alleen op de vrij te richten (wat een zeer goede keuze is gebleken) maar ook op de 100 rug kwam ze tot een nette
tijd (1.57.62) en een 15e plaats. Ze moet sowieso nieuwe doelen gaan stellen, want ze zou medailles gaan halen bij de 105+ categorie... en dat heeft ze dus 45 jaar te vroeg al gedaan.
Henriëtte had een flinke astma aanval gehad na haar 200 rug en ook haar lijf begon te reageren op het zware toernooi. Dus eigenlijk stonden we langs de kant te kijken hoe ze deze afstand door zou komen, met medicijnen e.d bij de hand. Maar wat doet ze? Ze gaat prachtig technisch zwemmend door het water en komt tot een onverwacht snelle tijd van 1,16,78. (8e) Goed voor een diploma.. De nummers 3 t/m 8 zaten binnen een seconde van elkaar, dus echt
een topprestatie! Ze stapte ook bijna fitter het water uit, dan dat ze er in ging en dat was ook een erg prettige bijkomstigheid (of hoofdzaak). Sowieso erg knap hoe zij zich weer tot dit niveau op heeft kunnen werken met een lijf dat nu niet bepaald wilde meewerken.
Dan zijn er nog estafettes, dus een afsluiting is stijl. Estafette zwemmen blijft toch wel heel erg leuk. Dit keer de 4x 50 wissel dames en heren. De dames 160+ doen ook mee voor 'het leuk', medaillekansen hebben ze niet, maar dat wil niet zeggen dat ze daarom hun best niet doen. Helma, onze vrolijke, open lange afstandzwemster, sluit af met een sprintje. Ze heeft
het hele toernooi al 50 m bad pr's gezwommen en laat zien dat ze na de verfoeide hoeveelheid trainingen 50 meters ook wel raad weet met deze korte afstand. Ze zwemt de 50 rug in 0,38,93. Petra zwemt haar 'specialiteit van vroeger' de school... niet echt meer haar specialiteit van nu' maar 41.10 is wel netjes. De vlinder is van Atie geen specialiteit, maar de techniekverbetering van dit seizoen laat het dat wel bijna worden, want 33,55 is gewoon erg rap. Loekie sluit is stijl af: ze duikt onder de 40 seconden met 39,66! Met
2,33,24 worden ze 13e.
Bij de dames 120+ is er een medaillekansje. We staan als vierde geplaatst. De tijden liggen dicht bij elkaar. Maar alle estafettes zijn erg scherp ingeschreven... ofwel een flinke dosis kriebels gieren door het lijf. Meestal doen die dingen (die kriebels dus) goed werk, dus ze gaan ervoor!
Henriëtte start met de rug. Ze zwemt sneller dan afgelopen donderdag individueel: 35,87. Françoise is gedurende het toernooi steeds beter gaan zwemmen. De 200 school vanmorgen was gewoon goed, maar het hele toernooi is een flinke aanslag op haar lijf geweest. Maar 'Vrolijke Frans' kan enorm knokken en zwemt gewoon door alle vermoeidheid en zere spieren heen naar een 38.87. Lidia mag daarna lekker vlinderen en doe wat ze het hele toernooi al
doet: genieten en sneller gaan dan ze gehoopt had. Ze zwemt 31,18 en ondanks al die mooie tussentijden liggen ze nog zesde. Maar Tamara moet nog. En Tamara kan sprinten en naar iemand toe zwemmen en ook passeren blijkt en dat is het mooiste wat er is. Ze zwemt een 27.03 en brengt de ploeg naar de derde plaats. Zo mooi! We worden er allemaal emotioneel van. De heren mogen dan ook nog natuurlijk. Nu moet er wel een van hen rug zwemmen en Edwin is de gelukkige... Hij kan dat ook wel, want inde mix estafette zwom hij een NMR (30,42) op deze afstand. Nu is het ietsje langzamer maar nog altijd goed: 30,65. Edwin zonder medailles is voor velen wat onwennig, maar geeft toch een scheef beeld. Hij heeft sneller gezwommen dan hij had ingeschat. Zijn lijf heeft goed op de inspanningen gereageerd en
bovendien heeft hij op elke afstand wel een diploma gehaald, dus hij hoort nog steeds bij de top van Europa. En hij is weer gemotiveerd om er tegenaan te gaan. De voorbereidingsschema's voor dit toernooi werden door Edwin geschreven en die hebben toch zeker de nodige medailles, diploma's, NMR's en pr's opgeleverd.
Maar goed, na Edwin neemt Marcel het over. Hij blijkt vooral in de estafettes snel te gaan,hoewel hij eigenlijk niet van sprinten houdt (daar hebben meer clubgenoten last van, ben wel benieuwd waar we zouden staan als er 4x 100 of 4x 200 zou worden gezwommen) Individueel had hij op iets snellere tijden gehoopt. Nu gaat hij weer netjes met 35,79. Stefan mag dan ook zijn favoriete slag zwemmen. Hij zwom voor het eerst estafettes bij ons en blijkt ook een 'estafettebijter' daar kan meer dan individueel. Hoewel hij vooral door zijn goede 200 vlinder al een goed toernooi had. Nu komt hij tot 27.70. Yvonne, zijn vriendin, was ook alle dagen in het zwembad. Hoewel we haar voor het toernooi pas een paar keer gezien hadden,
hoorde ze er meteen helemaal bij. Jammer dat ze (nog) geen badpak aan heeft, want ze mag van ons altijd wel mee (als supporter ook hoor!) . Peter mocht het afmaken en sprint met 27.37 naar 2,01,50, waarmee ze 12e worden.

Na de estafettes wordt er niet uitgezwommen. Op Loekie na die morgen nog buiten gaat zwemmen, is iedereen klaar. We gaan gewoon uitgebreid douchen. In de kleedkamers zijn kluisjes. Met een hangslotje kun je die, net als in het SFB, op slot doen. Lidia heeft haar sleutel (zoals iedereen) aan haar accreditatiekaart, onmisbaar tijdens een toernooi, dus geen moment uit het oog, hangen. Maar ja, dan ben je klaar. Je worstelt je uit je haaienpak, pakt shampoo en een handdoek. Stopt alle spullen, inclusief accreditatiekaart met daaraan het sleuteltje van je slotje, in je zwemtas en propt tas die in het kluisje wat je netjes op slot doet. Je kijkt naar het slot en denkt dan STOM STOM STOM... en aangezien je niets aan hebt en alleen een handdoek en shampoo hebt kan je dan maar het beste erg hard om jezelf lachen en je haar gaan wassen. Daarna een shirt en broekje geleend en samen met Petra op zoek naar hulp. Die vinden ze tegelijkertijd op twee verschillende plaatsen, zodat per walkietalkie hetzelfde verhaal wordt doorverteld en er een dame met een enorme tang klaar staat om het slotje van het kluisje te openen. Daarin wordt vervolgens wel de tas teruggevonden, maar niet de handtas, schoenen en trainingsbroek. Die blijken te liggen in het kluisje naast het hare, wat niet op slot zit…..

Netjes aangekleed kan ze dan nog met de bronzen estafette op het podium.
Al die estafettemedailles (2x maal brons, 1 maal goud) zijn mooi, alleen die 'net niet' van de mix 160+ vrijdag blijft jammer. Vooral omdat we denken dat we hem hadden gehad als we scherp hadden durven overnemen. In tegenstelling tot Millau wordt hier echter niet met bloktijden gekeken of de overname safe is. Bij de overname van Helma op de 4x 50 vrij had niemand het idee dat ze te vroeg weg was, ook zijzelf niet. Gevolg was dat we de overnames allemaal erg safe deden, terwijl we (zeker de 160+ mix ploeg) wel heel scherp kunnen overnemen en 0,13 seconden heb je dan zo gewonnen. Maar goed het is zo, wel jammer. Daarna nog medailles graveren, diploma's ophalen, een groepsfoto en daarna snel terug naar het Hostel. Geen kookploeg vandaag...Stefan en Yvonne hebben een leuk adresje gevonden waar we uit eten kunnen. Dus snel omkleden en 15 min later weer op de fiets. Loekie mag zich sparen en meerijden met de familie. Pijtak en Marcel neemt haar plaats in achter op de tandem. Ze mag van Marcel nog sturen ook. We eten lekker. het is gezellig en we hebben
veel lol. Na het eten lopen we nog naar een uitzichtpunt, waar we een mooi beeld krijgen van Stockholm. Stockholm bestaat uit allemaal eilanden verbonden met bruggen en heel veel water tussen die bruggen. Overdag al mooi, nu in het donker helemaal. Daarna op de fiets
terug. Daar delen we de fles 'Champagne' die we van de graveerders kregen omdat we zoveel kwamen graveren. Henriëtte had het creatieve idee om op de herinneringsmedaille al je afstanden tijden en behaalde plaats te laten graveren,.Dat idee werd door velen overgenomen plus dan nog al die estafettes. Maar goed, het bodempje 'Brut' werd door de meesten aangelengd met ijsthee. De familie Pijtak is al druk aan het pakken, zij vertrekken morgen heel vroeg al richting huis.

Verslag Lidia zondag 21 augustus 2005
Op zondag vertrok ik Willem en Loekie naar het Open water. Vanaf het zwembad reed een bus naar de juiste locatie. Van een dagje in de zon zitten waar we ons op verheugd hadden leek niets te komen. Terwijl topje en korte broek klaarlagen, werd het sweater en regenjas...Het sfeertje bij het open water is altijd goed. Het oranjekamp had zich verzameld Ik heb van een afstand bekeken hoe iedereen in de weer was met verrekijkers en zoekende naar de boeien en de beste 'route' om te zwemmen. Er waren waves waarin steeds slecht enkele leeftijdsklassen samen zwommen zodat het aardig te volgen was. verder werd er gezwommen met een chip. Om beide polsen werd er
met klittenband en tape een aangebracht. Gevolg was dat de prijsuitreiking echt binnen een half uur na aankomst van de nr 8 van de leeftijdsgroep was en er geen gedoe was om de tijden en plaatsen. De wave van loekie startte om half 12. Eigenlijk is dat raar... je kan wat foto's maken bij de start en dan houdt het op. Aanmoedigen, tussentijden opschrijven... kan allemaal niet. Kopje koffie halen zou een goed optie zijn, maar ja. dat was er alleen niet. Gemiste kans van de organisatie (en een van de zeldzame minnetjes die ik kan verzinnen)! Dus een uur wachte en toen toch maar met het lijstje van nummers van tegenstanders uit de leeftijdsgroep naar de finish gegaag. Na 1 uur en 9 minuten komt Loekie aan. We hebben 2 leeftijdsgenoten eerder aan zien komen, maar blijken iemand die ook niet op ons lijstje stond te hebben gemist. Een mooie vierde plaats dus.
N eht wachten opd e oorkonde, gaan we wachten op de bus. Het duurt drie kwartier. Mijn eierkoeken zijn al lang op en we hebben behoorlijk trek. Opeens bedenkt Loekie zich iets en vindt onder in haar rugzak nog drie zakjes sultana's... wat smaakten die lekker! Bij het zwembad mogen we nog naar binnen met onze accreditatie. de hele week was de accomodatie ook geopend voor gewoon publiek... wel waren er delen afgesloten voor hen en ook voor ons, daar stonden bordjes met 'No masters'. Maar het was door het mooie weer erg druk met jonge gezinnen die naar het buiten bad kwamen en dat ging ook prima door elkaar heen. Nu mochten wij ook naar binnen, wel werd gevraagd of we in het buitenbad wilden zwemmen. Nu was het weer daar inmiddels wel weer helemaal geschikt voor, maar we wilden alleen maar die lekkere broodjes en een kop cappucino en dat mocht natuurlijk ook.
Daarna hebben we de tassen naar het Hostel gebracht. de anderen hebben 's morgens een boottocht door Stockholm gemaakt en zijn daarna in groepjes de stad in gegaan. Via een SMS bericht ('waar zijn jullie, antw 'op de fiets'), beter dus, een heleboel SMS berichten. Vinden we tamara, petra en Françoise 'op het grasveldje bij de reus in het water' We leveren daarna onze fietsen in en wandelen nog een keer door de stad. Terrasje pakken, de laatste souveniers kopen en dan met de metro naar ons 'meetingpoint': de Mc Donalds, want we sluiten het toernooi natuurlijk in AZ-stijl af. Dan nog een leuke wandeling terug via de route van Marcel. Hij heeft de hele week gelopen en heeft zo nog wat andere routes gevonden. Tassen pakken en dan zit het er voor ons ook op.
Maandagmorgen brengen Peter en Marcel onze bagage met de auto naar het metrostation. Dat scheelt een heleboel gesjouw. Peter, Helma, Marcel en tamara blijven nog vakantie vieren en gaan later vandaag ook op pad. Wij ontmoeten Stefan en Yvonne bij de 'Arlanda express' naar het vliegveld. Kaartjes hebben zij al gekocht en we kunnen zo instappen en zijn zo mooi op tijd bij het vliegveld. Vlucht, treinreis en voor mij zelfs het laatste stukje bus gaat allemaal in een 'groene golf' zodat om kwart over drie Jorick weer in mijn armen springt en ik een half uurtje later (hij sliep
nog) Tristan een knuffel kan geven. Fijn om ze weer te zien! Zij hebben een
heerlijke week gehad met Erik en mijn moeder en ik heb een fantastische week
gehad met 'onze Masters'. Allemaal heel erg bedankt daarvoor!

Zondag 21 augustus 2005
Zondagmorgen vertrekken Lidia, Willem en Loekie naar het Open water. Vanaf het
zwembad rijdt een bus naar de juiste locatie. Van een dagje in de zon zitten waar we ons op verheugd hadden leek niets te komen. Terwijl topje en korte broek klaarlagen, werd het sweater en regenjas.Het sfeertje bij het open water is altijd goed. Het oranjekamp had zich verzameld. Lidia bekeek van een afstand hoe iedereen in de weer was met verrekijkers, zoekende naar de boeien en de beste 'route' om te zwemmen.
Er werd in waves gezwommen van soms één leeftijdsgroep soms een paar leeftijdsgroepen samen zodat de wedstrijd per leeftijdsgroep aardig te volgen was. Alle zwemmers kregen een chip. Om beide polsen werd die met klittenband en tape aangebracht. Gevolg was dat de prijsuitreiking echt binnen een half uur na aankomst van de nummer 8 van de leeftijdsgroep plaatsvond en er voor het eerst (?) geen gedoe was om tijden en rangschikking. De chips zelf kunnen in het vervolg beter met een bandje om de pols bevestigd te worden. Bij sommige zwemmers, waaronder Loekie, lieten de tape en klittenband los. Maar goed, met de chip dan veilig opgeborgen in je badpak zwem je door om hem bij de finish vervolgens weer tevoorschijn te halen.
De wave van loekie startte om half 12. Eigenlijk is dat raar... je kan wat foto's maken bij de start en dan houdt het op. Aanmoedigen, tussentijden opschrijven, kan allemaal niet. Kopje koffie halen zou een goed optie zijn, maar ja dat was er alleen niet. Gemiste kans van de organisatie (en een van de zeldzame minnetjes die we kunnen verzinnen)! Dus een uur wachten (ja sorry, ik kon niet sneller – Loekie) en toen toch maar met het lijstje van nummers van tegenstanders uit de leeftijdsgroep naar de finish gegaan. Na 1 uur en 9 minuten komt Loekie aan. We hebben 2 leeftijdsgenoten eerder aan zien komen, maar blijken iemand die ook niet op ons lijstje stond te hebben gemist. Een mooie vierde plaats dus. Na het wachten op de oorkonde, gaan we wachten op de bus. Dat duurt drie kwartier. De eierkoeken van Lidia zijn al lang op en we hebben behoorlijk trek. Opeens bedenkt Loekie zich iets en vindt onder in haar rugzak nog drie zakjes sultana's. Wat smaakten die lekker! Dan komt de bus en zijn we binnen 20 minuten bij het zwembad. Hoewel het toernooi al afgelopen is mogen wij toch nog naar binnen met onze accreditatie. Wel werd gevraagd of we in het buitenbad wilden wemmen. Nu was het weer daar inmiddels wel weer helemaal geschikt voor, maar we wilden alleen maar die lekkere broodjes en een kop cappuccino en dat mocht gelukkig ook.
Daarna hebben we de tassen naar het Hostel gebracht.
De overige leden van ons gezelschap hebben 's morgens een boottocht door Stockholm gemaakt en zijn daarna in groepjes de stad in gegaan. Lidia, Willem en Loekie besluiten om nu eerst hun fiets terug te brengen. Terwijl die richting uitgefietst wordt krijgt Loekie een sms van Petra met de vraag waar wij zitten. Loekie sms’t terug ‘op de fiets’, waarop Petra de vraag verfijnt. ‘Waar zijn jullie?’ Wel via een heleboel sms’jes worden Petra, Tamara met Françoise gevonden op het grasveldje bij de reus in het water' Met zijn zessen brengen wij vervolgens onze fietsen terug en wandelen nog een keer door de stad. Terrasje pakken, de
laatste souvenirs kopen en dan met de metro naar ons 'meetingpoint': de Mc Donalds, want we sluiten het toernooi natuurlijk in AZ-stijl af. Dan nog een leuke wandeling terug via de route van Marcel. Hij heeft de hele week gelopen en heeft zo nog wat andere routes gevonden. Tassen pakken en dan zit het er voor ons ook op.

Maandagmorgen brengen Peter en Marcel onze bagage met de auto naar het metrostation. Dat scheelt een heleboel gesjouw. Peter, Helma, Marcel en Tamara blijven nog vakantie vieren en gaan later vandaag op pad. Wij ontmoeten Stefan en Yvonne bij de 'Arlanda express' naar het vliegveld. Kaartjes hebben zij al gekocht en we kunnen zo instappen. De expres heeft blijkbaar op ons gewacht, want hij vertrekt zodra wij zijn ingestapt. Op het vliegveld duurt het even voor alle bagage ingenomen is, maar als het dan zover is hebben wij nog tijd voor een kop koffie en onze laatste kronen op te maken. Op Schiphol wordt afscheid genomen van Stefan en Yvonne. De rest gaat met de trein naar Amersfoort.
We blijken vanaf het hostel al in de ‘groene golf’ te zitten, die zich op Schiphol voortzet in de trein naar Amersfoort en zelfs in de trein naar Apeldoorn voor Lidia. In Amersfoort valt de groep verder uiteen. Lidia wordt uitgezwaaid bij vertrek met de trein naar Apeldoorn. Edwin en Henriëtte worden aan de achterzijde van het station opgehaald en Loekie, Françoise en Willem worden aan de voorkant van het station opgewacht door Kees met auto, die via Nijkerk en Amersfoort naar De Bilt gaat.

Tja, dat was het dan weer.