EMK Millau augustus 2003

Vrijdag 22 augustus 2003

Vanmorgen vroeg zijn Peter, Marcel en Willem met in hun kielzog Helma en Liselotte al vertrokken. Die zullen we pas morgen op de plaats van bestemming weer zien. Petra en Jacqueline zijn daar al. Om tien uur verzamelen wij (Lidia en Loekie) bij het huis van Edwin en Henriëtte, waar Stefan de vorige avond al is aangekomen. Vertrekken kunnen wij nog niet, want linker voorlamp doet het niet. Gedrieën, Stefan, Edwin en Kees (die Loekie naar Amersfoort bracht) krijgen ze er een nieuwe lamp in (hoe duurder de auto, des te ingewikkelde zoiets is) en om kwart voor elf vertrekken ook zij (Edwin en Henriëtte, Steven, Lidia en Loekie) met twee auto’s. Atie en Françoise volgen om half één.

Zonder file bereiken wij Hazeldonk, waar de leaseauto’s (dus ook Steven) hun tanks volgooien. De rest (waaronder Edwin) wacht daarmee tot de eerste pomp in België. Die pomp laat echter lang (voor Edwin bijna te lang) op zich wachten. Vlak voordat het wijzertje het absolute nulpunt bereikt naderen wij dan toch een benzinepomp. Edwin wijkt echter helemaal naar links uit (de weg is drie banen breed), zodat wij ons afvragen of hij de pomp wel heeft gezien. Wij wijken ook naar links uit om te kijken wat hij doet. Wel Edwin gaat net op tijd naar rechts, wat wij niet meer kunnen. Hij bereikt de pomp, wij rijden rechtdoor. Even gebeld, lang leve de GSM, dat wij op de eerstvolgende parkeerplaats op hen zullen wachten.

Dat wachten duurt erg lang, zodat wij nog een keer contact met ze opnemen. Tot hun grote schrik bleken de pompen het niet te doen. Stroomuitval. Maar gelukkig werd hun verzekerd, als ze nog 10 minuten geduld zouden hebben, was alles verholpen. Wel keus hadden zij niet en wat zijn 10 minuten wachten vergeleken met 1000 km duwen?

En zo zien wij ze na 10 minuten aan komen rijden. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons eerste kopje koffie te gebruiken.

Wij rijden verder. Frankrijk. De eerste tolpoort. Kaartje trekken gaat makkelijk. Maar dan op een gegeven moment de tolweg weer af. Heel makkelijk. Je steekt je kaartje in de ene gleuf, je creditcard in de andere en na enkele seconden rijd je weer door. Zo niet Edwin. Hij stond vlak achter ons, maar we zien hem niet meer. Langzaam rijden dus. Gelukkig zijn er vrachtwagens waarachter wij ons kunnen verschuilen, zodat niet wij perse het verkeer ophouden. Na heel lang wachten (was er soms weer een stroomstoring?) zien we ze aankomen. Later horen wij dat het presteerde zijn kaartje op alle mogelijke manieren in de gleuf te duwen, maar daarbij de levensgrote pijl op het kaartje, die de richting aangaf waarin dat diende te gebeuren, over het hoofd zag.


Wel, onder de vakkundige leiding van Lidia als kaartlezer boven Parijs de file ontweken. (Dat lukte Atie en Françoise een paar uur later niet.) Na nog een tusssenstop bereikten we om kwart voor acht het formule 1 hotel in Orleans. (Dit laatste dan weer dankzij Edwin, want het was toch eventjes zoeken waar het hotel nu precies lag.) In de naastgelegen pizzeria ons Frans geoefend en dat ging redelijk want wij ontvingen, wat wij besteld hadden. Hoewel, Edwin had toch liever een ijsje als toetje gehad dan wat hij uiteindelijk kreeg. Om kwart voor elf arriveerden Atie en Françoise. We hadden al een paar keer telefonisch contact met elkaar gehad, zodat wij wisten wanneer we ze ongeveer konden verwachten.

De formule van dit Formule-1 hotel is goed. Een eenvoudige kamer, goed verzorgd, met daarin precies wat je nodig hebt, een goed bed en een wastafel, en wat je niet nodig hebt, een tv-toestel. Op de gang de toiletten en douche. Na nog even gezamenlijk wat gedronken te hebben (cola en fanta), gaan wij dan naar bed.

Zaterdag 23 augustus ’03

Na een uitgebreide nacht vertrekken wij om kwart voor tien. Direct maar even getankt. Het is nu echt warm weer. Gelukkig is de auto voorzien van airco, zodat het in de auto heerlijk koel is. We rijden nu met drie auto’s en spreken een stopplaats af voor het geval we elkaar kwijt raken.

Lidia rijdt nu, Stefan krijgt de kaart die hij prompt doorgeeft aan Loekie. Die heeft echter weinig te doen als kaartlezer, want het is één weg die ons leidt naar Millau. Een gedeelte van die weg is weer tolweg. Dit keer geen automaten, maar persoonlijke bediening. Ook Edwin komt dit keer dus vlug weg.

Na twee uur de eerste stopplaats. Heel Europa schijnt hier te pauzeren, zo druk is het. Uiteindelijk valt het met de wachtrijen wel mee. Het gaat allemaal erg vlot. Het bestellen gaat ook vlot. We hebben nu Atie bij ons die redelijk Frans kent, verstaat en wat nog belangrijker is, ook begrijpt. Buiten vinden we nog een paar tafels waar we heerlijk in de zon onze lunch gebruiken. We zijn nu halverwege. Het venijn zit hem echter in de staart. De weg gaat nu met bochten, heuvel op en heuvel af. In de verte zien wij vulkanisch gebergte. We voelen ons nu toch wel echt in het buitenland. De weg gaat nu van drie banen naar twee en dat levert een behoorlijke file op die duurt tot in Millau. Plotseling een ontzettende knal. We schrikken alledrie op. Wat blijkt…. De zonnebril van Lidia is op haar neus in tweeën gebroken. Dat is dan haar tweede zonnebril, want op haar eerste had zij een kopje gezet, waardoor een schroefje los liet en die zonnebril dus een arm miste.

Dan krijgen we een paniektelefoontje van Petra, die al in de jeugdherberg zit. De sleutels van de kamers zijn er niet. Petra zou die hebben, maar die heeft ze niet. Of we met spoed Kees-Jan willen bellen. Wij begrijpen er niet veel van en hebben geen 06-nummer van Kees-Jan, dus wachten wij maar gewoon af.

Om 16.00 uur, uiteindelijk maar een half uurtje later dan gepland, bereiken we Millau, waar borden ons direct naar de jeugdherberg leiden. Kees-Jan wacht ons op, dus één probleem, hoe bereiken wij Kees-Jan, heeft zich al opgelost. Het blijkt zo te zijn dat de sleutels van onze kamers bij iemand van de organisatie zijn en die is op dit moment onvindbaar. Kees-Jan zegt in de jeugdherberg te zullen wachten op de sleutels, zodat wij alvast naar het zwembad kunnen gaan om onze accreditatie in orde te maken en ons even los te zwemmen. Uit de auto’s dus even vlug onze zwemspullen gevist en op naar het zwembad, dat praktisch om de hoek blijkt te liggen.

Het zwembad valt ons na alle verhalen mee. Niet zo’n prachtige accommodatie als wij de laatste jaren gewend waren, maar wel met een apart in- en uitzwembad, wat weer beter geregeld is dan in Christchurch.
Aangezien wij één van de eerste ploegen zijn, de grote meute wordt zondag verwacht, verloopt de accreditatie zeer vlot.


De stand met t-shirts staat er al. Ervaring heeft ons geleerd dat die heel vlug weg zijn. Ze kosten € 20,-- of € 35,-- per twee. Wij moeten er 14. Even gevraagd of daar ook een leuk prijsje voor gemaakt kan worden en jawel hoor, het wordt € 182. Loekie mag vlug hoofdrekenen: € 13,-- per stuk. Dat is niet gek. Aanschaffen dus.

Dan doen we waarvoor we eigenlijk gekomen zijn. Het water proberen. Het water heeft een lekkere temperatuur.Te warm vinden de lange afstandzwemmers. Keerpuntjes worden geoefend. De vlaggetjeslijn voor het rugslagkeerpunt ligt niet op 5 meter maar eerder vinden een paar rugslagzwemmers. Nee, hij ligt goed, vindt een andere. Kortom, de gebruikelijke zenuwen. Hoever die vlaggetjeslijn nu van de kant afligt zullen we nooit weten, geen meetlint bij ons, maar er wordt druk geoefend, slagen geteld, en uiteindelijk gaan de keerpunten zoals ze moeten. De nieuwe brilletjes worden uitgeprobeerd. Blijven ze zitten bij een start of lopen ze vol water. Ook de brilletjes doen wat ze horen te doen, ze blijven zitten en laten geen water toe bij de ogen.

Na het zwemmen het dorp in. Op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we in het centrum. Een leuk tentje in een steegje met buiten een tafel met precies 10 stoelen. Precies het aantal. Leuke bediening. Als wij vier flessen water bestellen als aperitief en voor bij het eten wordt er even vreemd gekeken. Maar ja, wij gaan natuurlijk niet die Fransen aan de medailles helpen door nu alcohol te gaan drinken.

Op de terugweg komen we de ploeg Nederlanders tegen die de trein genomen hebben. Die nemen we mee naar de jeugdherberg. Maken daar Kees-Jan en Hetty wakker omdat zij de sleutels van de kamers hebben voor deze ploeg en dan is het 23.00 uur, eigenlijk veel te laat. We slapen dan ook bijna onmiddellijk in.

zondag 24 augustus 2003

De wekker gaat om half acht. Veel te vroeg. Waar wij gisteren nog direct ons bed uitsprongen hebben we nu zo het idee, ach nog een kwartiertje. Om acht uur is het ontbijt pas.
Zo tussen acht uur en kwart over acht zitten we inderdaad allemaal aan het ontbijt.
Ploeg Heerenveen komt even op de koffie. Zij zitten in het Tourhotel vlak achter ons. Daarna even kamer opruimen en op naar het zwembad. We weten nu de weg en zoeken een plaats uit waar we de tenten neer kunnen zetten om ons eigen “Holland-House” in te richten.
We zwemmen wat baantjes, trekken wat sprintjes, oefenen wat keerpunten en dan vinden we het eigenlijk al weer genoeg. We ontmoeten buitenlandse concurrenten/vrienden, maken praatjes in diverse talen. Weer erg gezellig allemaal. Wij zijn het wel allemaal met elkaar eens. Gelukkig dat we nog een dag de tijd hebben en begint niet morgen het toernooi al. Een beetje gespannen zijn we allemaal wel, maar ja, dat hoort er natuurlijk bij.

Terug in de jeugdherberg zijn we te laat om boodschappen te doen. De winkels zijn dicht. Iedereen heeft echter nog wel wat in de tas zitten, zodat er toch nog een lunch is voor een ieder. We spreken af om half vijf weer naar het zwembad gaan om de tenten op te zetten en daarna weer even te zwemmen. De jongens gaan nog even Millau in. De rest houdt siësta.

In de verte horen we onweer naderen. We vallen in slaap. Als we wakker worden blijkt het flink te regenen. Gaan we nu wel of niet naar het zwembad om de tenten op te zetten? Maar even afwachten. Henriëtte komt binnen met de plakplaatjes om op het raam te plakken. Echter niet Loekie, maar Lidia stootte zich de eerste dag tegen het raam toen het open stond. Loekie begint zo langzamerhand de gevaren die haar bedreigen van tevoren te zien. Het blijft regenen maar net als we besluiten de tenten dan maar de volgende dag op te zetten houdt het op en begint de zon weer te schijnen, dus toch op weg met twee tenten. De grote tent is moeilijk te sjouwen. Hij is verpakt in een lange smalle doos dus Edwin en Peter worden uitgeroepen tot de sterkste mannen en mogen de doos sjouwen. Dat valt niet mee.

We vinden een mooie plek in het zwembad, schuin achter het keerpunt met zicht over het hele zwembad en vlak bij de voorstartruimte, in- en uitzwembad. Bij het openmaken van de doos blijkt de tent verpakt in een handzame draagtas, waarop Peter Edwin vraagt of hij dat niet eerder had kunnen zeggen. In een mum van tijd staan er drie partytenten naast elkaar, versierd met oranje vlaggetjes en de Nederlandse vlag en iedereen weet nu waar de Nederlandse ploeg zit. Inmiddels komen we ook onze Italiaan tegen die bij alle grote toernooien als voorstarter fungeerde. Alleen in Christchurch was hij er niet bij. Deze Italiaan heeft een goed geheugen. Het lijkt alsof hij alle zwemmers persoonlijk kent. Weet iedereen op zijn gemak te stellen. Kortom in Christchurch werd hij echt gemist en wij waren al bang dat hij ermee opgehouden was. Fijn te weten dat hij dit maal weer van de partij is.

Nog even gezwommen. Wij kunnen natuurlijk niet naar een zwembad gaan en dan niet even het water in. Daarna richting centrum om weer op ons vertrouwde adres te gaan eten. We hebben onze nieuwe AZPC-kleding aan, oranje/zwart t-shirt met onze naam op de achterzijde en oranje broek en voor de zekerheid toch ook maar ons regenjack, ook met onze naam erop. We trekken veel bekijks. “Als dat niet Nederlanders zijn…..”

Bij ons restaurantje verzamelt zich een groot gedeelte van de Nederlanders. Zo’n 30 man zit er wel te eten. Van de jongens hebben we inmiddels gehoord dat even verderop bij de plaatselijke VVV een computer staat met internetverbinding, waar wij gebruik van kunnen maken en met ons nog vele anderen, dus dat wordt dringen geblazen. We zullen morgen eens gaan kijken.

Maandagavond vindt de officiële opening van het toernooi plaats van 18.30-20.00 uur. We besluiten daarom die dag ’s middags warm te eten in plaats van ’s avonds. Het avondeten verzorgen we dan zelf in de jeugdherberg. We besluiten te reserveren voor 13.00 uur en een aantal andere Nederlandse deelnemers sluiten zich bij ons aan. Dat wordt dus weer eten morgen met een grote groep. Gezellig.

Half elf zijn we terug in de jeugdherberg.

maandag 25 augustus 2003

De wekker ging af om 07.50 uur. Ervaring heeft geleerd dat we in 15 minuten aan het ontbijt kunnen zitten en dat lukte ook. Eerst wat boodschappen gedaan omdat we vanavond zelf voor ons eten zorgen en daarna naar het zwembad. Inmiddels is ons door terugkerende zwemmers meegedeeld dat ons “Holland House” door zwemmers van de Duitse ploeg in gebruik genomen is. En hoewel wij goede contacten hebben met de Duitse ploeg heeft Stefan ze toch maar gewezen op een tent verderop die daar door ploeggenoten van hen is neergezet.

We merken dat er al heel wat zwemmers gearriveerd zijn. Vele bekenden uit de diverse landen worden begroet. In het wedstrijdbassin wordt het te gevaarlijk om te zwemmen. Er is geen baanindeling op snelheid gemaakt, zodat langzaam en snel door elkaar heen zwemt. Dat is slecht geregeld dus. Een minpuntje dat wij zeker op het uitgereikte enquêteformulier zullen vermelden. We nemen onze toevlucht tot het uitzwembad, een 25 meter binnenbad. Lekker koel trouwens, want buiten begint het weer goed heet te worden. Om half een even de tassen naar onze kamers gebracht en op naar ons restaurantje voor een warme lunch. ’s Avonds hebben we geen tijd voor een uitgebreid diner omdat om half zeven de opening begint. We besluiten om daar in onze nieuwe AZ&PC-kleding heen te gaan. Dat zit ook minder warm dan de officiële oranje polo’s. Die zullen we trouwens de rest van de week weer veel dragen als het toernooi eenmaal begonnen is.

Een internetcafé is nog steeds niet gevonden. De VVV is open op uren dat wij niet kunnen, dus voorlopig kan er nog geen verslag verzonden worden. Jammer.

Terug naar de jeugdherberg. Even uit de hitte en op bed of in ieder geval even rusten tot half zes, etenstijd.

Het zwemmen

Dinsdag 26 augustus is dan de dag van de waarheid. Zouden de verwachtingen, in de training gewekt, uitkomen. Zeker is dat het geen snel zwembad is. Het zwemt erg zwaar. De lijnen zijn niet de officiële LEN-wedstrijdlijnen. Ze liggen ook niet strak. Na een aantal nummers weten we het al. Op persoonlijke records hoeven we hier niet te rekenen. Iedereen, ook de buitenlandse deelnemers, blijft zo’n 2 à 3 sec. boven zijn inschrijftijd. Mijn inschrijftijden zijn mijn pr’s gezwommen in het supersnelle zwembad in Luxemburg. Ik reken er dan ook niet op dat ik aan die tijden kan komen. Jammer.

Dan ben ik aan de beurt op de 800 meter vrije slag. Zoals verwacht gaat het erg zwaar. Na 100 meter voelen mijn armen en benen al moe aan. Ik concentreer mij op de techniek. Lange slagen maken. Goed water pakken. Slag afmaken. Vlak proberen te zwemmen.
Na de race kijk ik vragend naar de tribune, waar mijn clubgenoten zitten. Een erg goede tijd verwacht ik eigenlijk niet. Een 43-er roepen ze. Ja leuk, is het nu 15.43 of 14.43? Dat scheelt nog al wat en beide tijden zijn mogelijk. Ik kijk op het scorebord en zie daar tot mijn grote verbazing 14.43.65 staan. 3 Seconden van mijn snelste tijd af. Dit levert mij een 13e plaats op. Een prima begin dus.

Woensdag zwem ik de 200 meter vrije slag. Mijn doel is 3.20 te zwemmen, 2 seconden onder mijn pr. Ik heb daarvoor een bepaalde opbouw in mijn race voor ogen. De praktijk is echter anders dan een vooruit bedacht rekensommetje. Ik ga (te) snel af, waardoor de geplande opbouw mislukt, maar niet het eindresultaat. Na 3.20.16, ruim 2 sec sneller dan mijn pr, tik ik helemaal leeg aan. Deze tijd is goed voor een hele mooie 11e plaats in de eindklassering.

Vrijdag moet ik aan de start voor de 400. Hier heb ik 7.04.65 staan. Toen ik deze tijd zwom in Luxemburg verwachtte ik niet in de toekomst veel sneller te kunnen gaan op deze afstand.
Net als bij de 800 meter zwemmen we met zijn tweeën in een baan. Ik zwem met iemand in de baan die met 6.40 ingeschreven staat en ook degene die naast mij zwemt in de andere baan staat met ongeveer die tijd ingeschreven.
Mijn baangenoot start als eerste en ik mag 30 sec later van start. Ik wil niet te snel van start gaan en houd mijn buurvrouw in de gaten. Zij is veel sneller dan ik, dus de eerste 100 meter moet ik haar zeker niet voorbij gaan. Erbij blijven zou al goed zijn. Dat laatste lukt goed. Na 100 meter keren wij tegelijk. Dan ben ik haar kwijt en moet ik mijn eigen race zwemmen. Ik zwem lekker, beter dan op de 800 en 200 meter vrije slag. Ik voel mij door het water glijden, maar heb wel het idee dat het erg langzaam gaat. Bij 200 meter komt mijn baangenoot mij voorbij (zij zwemt rechts in de baan, ik links). Dan weet ik het zeker, ik ga dus te langzaam, jammer, maar sneller kan ik ook niet. Bij 300 meter probeer ik toch nog wat aan te zetten en de laatste 50 meter probeer ik naar de finish te sprinten om te proberen toch nog een redelijke tijd te halen.

Wie schetst mijn verbazing als ik op het bord 6.53 zie staan. Eerst denk ik nog dat die tijd van de andere zwemmer in de baan moet zijn, maar die moet nog aantikken. Hoe kan dat nou? Het blijkt dat niet zij mij gepasseerd is maar dat ik haar heb ingehaald. 12 Seconden van mijn tijd af. Ik kan het niet geloven. Mijn tussentijd op de 200 meter was slechts 1 sec langzamer dan mijn nieuwe pr op die afstand. Een 10e plaats levert deze tijd op. Later blijkt dat de plaatsen 6 t/m 10 binnen de 2 sec aantikten. Dat wordt de komende jaren nog spannend. De nummers 1 t/m 3 zijn nog onbereikbaar voor mij.

Mijn Duitse concurrenten, met wie ik een leuk contact heb, vragen mij wat ik de afgelopen winter gedaan heb. Wel, heel hard getraind, antwoord ik. Ja, dat hebben zij ook, maar zij hebben niet zo’n progressie geboekt als ik. Tja, wat moet ik hierop zeggen. Ik ben alleen maar heel erg blij en zij zijn dat met mij. Zo zijn masters. In het water bevechten wij elkaar, maar op de kant gunnen wij elkaar het succes en genieten wij van elkaars vooruitgang.

Zondag 31 augustus 2003
De 5 km op zondag is weer een verhaal apart. Zoals gebruikelijk (wanneer laten ze lange afstandszwemmers nu eens zo’n baan uitzetten?) liggen de boeien weer te ver van elkaar. Boeien die amper boven het wateroppervlak uitsteken zijn op 200 meter niet te zien, zeker niet als dan ook nog een behoorlijke wind opsteekt, die hoge golven veroorzaakt. Een moeilijkheidsfactor was ook nog dat de caps die wij droegen alle rood waren. Dat de mensen in de bootjes rode jacks droegen. Dat er rode kano’s waren. Je zwom dus steeds op het verkeerde rood af, vaak ook nog buiten de baan. Wat wel klopte, en dat was voor het eerst in de geschiedenis van het open water zwemmen tijdens dit soort toernooien, zijn de tijden en de eindklassering. En niet alleen dat, binnen drie kwartier na aankomst van elke wave ligt de uitslag klaar. Dit is een zeer groot compliment waard.
Mijn tijd op die afstand 1 uur en 58 minuten (in Willebroek, langs een lijntje zwemmend in vlak water 1 uur en 50 min) levert mij de 5e plaats op.

Wat ook in het water viel (let op de woordspeling) was het tijdschema. Afgesproken was iedere 20 minuten een wave. Deze 20 minuten was een compromis tussen de 10 minuten die de Nederlandse afgevaardigden in de LEN wilden en de 30 minuten die de Fransen wilden. De eerste twee waves gingen keurig op tijd te water. Daarna namen de Fransen hun kans waar en de pauzes werden 30 minuten. Gevolg? De wave waarin ik (Loekie) zwom startte in plaats van 13.00 uur om 14.00 uur. Boodschappen werden dus meegegeven aan degenen die te water gingen zoals: “Wil je even zeggen dat ik eraan kom? “Geef even door dat het wat later wordt!” “Vraag even of ze wel op me willen wachten?”

En terwijl aan beide zijden van het meer gewacht wordt, weet Lidia haar tijd goed te gebruiken. We lopen achter met het verslag. Met het laptopje op haar knieën en een trui over haar hoofd zodat de zon niet in het scherm kon schijnen is zij druk in de weer de achterstand in te halen. Helaas zat de trui alleen over haar hoofd en niet over nek en schouders zodat ze het na en week toch voor elkaar kreeg licht te verbranden.

En zo behoort ook dit toernooi weer tot het verleden. We vertrekken met twee auto’s direct na de uitslag richting een lange file. Over 5 km doen wij ruim een uur. Er worden weddenschappen afgesloten wat vlugger gaat, 5 km met de auto of 5 km zwemmend. Bijna had Loekie gewonnen. Henriëtte voorzag ons steeds van drop, snoep, hartige hapjes, wat ons, in de tweede auto, de reactie ontlokte of zij een cateringbedrijf was begonnen en wat ze nu betalen moest aan pacht voor zo’n stuk snelweg. Kortom, we stonden dan wel stil, maar dat bedierf de stemming niet echt. Na zo’n 5 kwartier konden we dan doorrijden.

Frankrijk kent zeer veel rotondes, wat heel makkelijk is voor Nederlandse zwemmers, die de weg regelmatig kwijtraken. Je kan zo heel makkelijk weer terug. Het blijkt namelijk niet zo eenvoudig om een Formule 1 hotel te vinden. Je ziet het hotel wel staan langs de snelweg maar je mist de afslag. Je neemt de volgende afslag en volgt de bordjes. Dan blijkt dat je via een hele grote omtrekkende beweging weer op de snelweg rijdt, zonder het hotel gezien te hebben. Via een rotonde dan maar weer terug. Je ziet weer de bordjes maar niet het hotel. Het is inmiddels half twaalf. Het is donker, we zijn moe, we willen naar bed. We beginnen al te bedenken hoe we met zijn zessen in twee auto’s kunnen slapen. We besluiten dan dat we de eerstvolgende slaapgelegenheid binnengaan, al zou het een vijfsterrenhotel zijn. Gelukkig vinden we dan toch een niet al te duur hotel. Twee drie persoonskamers zijn nog beschikbaar. Dat is genoeg. We vallen in bed en slapen.

’s Morgens om kwart over acht vertrekken wij weer. Zonder enige file, zelfs niet in Nederland, bereiken we om 18.00 uur Amersfoort, na eerst nog, daar zijn we heel goed in geworden, de afslag naar De Bilt te missen. Geeft niet. Kees rijdt wel naar Amersfoort om Loekie op te halen. Daar nemen we afscheid van elkaar. Niet voor lang. Vrijdagavond is er weer een training …….